Prolog

Flawia? Imię tak głupie, jak głupie były dziewczyny w naszej klasie.

Stop! Wróć, zły wstęp. Bo przecież najpierw warto powiedzieć, że nazywam się Flawia Wilkowska, a mówili na mnie „Czarna”, albo „Kolczasta”. Wiem, że moje imię jest chyba najgłupsze na świecie, ale moja wina, że moi rodzice nie wymyślili przed moim urodzeniem imienia dla mnie, tylko zasugerowali się moim wyglądem po porodzie? Flawia oznacza złotowłosą, płowowłosą, pochodzi z języka łacińskiego. Zachowałam blond włosy, tylko stały się znacznie dłuższe niż po urodzeniu – sięgały mi praktycznie do połowy pleców i były pofalowane.

Naprawdę nie potrafiłam dogadać się z dziewczynami z mojej klasy. Tak, wiem, powinnam dać im szanse i tak dalej. Niestety – z nimi nie dało się normalnie porozmawiać. Dlaczego? Powód jest prosty – połowa z nich w ogóle nie wiedziała do czego służą książki, ale różowym lakierem do paznokci posługiwała się perfekcyjnie, jedna czwarta miała swoje psiapsiółki i nie rozmawiała z nikim innym, a pozostała jedna czwarta była tak nudna, że to przekraczało wszelkie wyobrażenie o nudzie.

Zaprzyjaźniłam się więc z chłopakami – tak, to mi bardzo odpowiadało! Czułam się z nimi znacznie lepiej niż z tymi wszystkimi panienkami. Nie umiałam być taka jak one, po prostu nie znosiłam takiego stylu bycia. A przy chłopakach z mojej bandy potrafiłam być naturalna, nie przejmować się tym, że się wygłupię. W końcu Filip Strzałkowski, Aleksander Piskała i Konrad Nitka, to moi najlepsi przyjaciele.

Hm, może coś o mnie? Mówili na mnie „Czarna”, ze względu na to, że to mój ulubiony kolor, a „Kolczasta”, bo się nie rozstawałam z moją pieszczochą. Tak, słuchałam metalu, tak, miałam glany, nie, moim rodzicom się to nie podobało.

Zresztą – nie było nic, co by się im podobało. Byłam tą złą, bo się wyłamywałam, moja starsza siostra – Lena – była ich ideałem. Same szóstki w szkole, nie wracała, śmierdząc papierosami, no i nie wyglądała, jakby chodziła na orgie, bo przecież dziewczyna, może mieć tylko i wyłącznie przyjaciółki. A im więcej zakazów oni mi narzucali – tym bardziej ja się buntowałam.

Tak, czyli Kolczasta, posiadająca kasiastych rodziców była po prostu sobą. I dlatego jedni mnie nienawidzili, inni – kochali.

Nigdy nie byłam delikatną dziewczynką, którą ktoś mógł zranić. Zawsze narzucałam na siebie pancerz ochronny, a z czasem stało się to niepotrzebne – cudze słowa mnie nie raniły. Jedyną opcją zranienia mnie było odejście mojego przyjaciela.

A na to się nie zapowiadało.

Pieprzyć cały świat i być sobą, to była moja dewiza.

*

Dobry wieczór.
Zapraszam i życzę miłego czytania, blog wraz z biegiem czasu będzie się rozwijał, dodam kilka zakładek, może poszukam jakiegoś szablonu...
A może jest tu ktoś, kto robi szablony?

Zobaczymy.
Pozdrawiam ;)