Rozdział dwunasty

 "Szczerość jest najprostszą drogą zarówno do sukcesu, jak i do nienawiści."

Szukałam obecności Olka już gdy wróciłam do domu. Wiele przykrych słów usłyszałam od rodziców, ale zignorowałam je i gdy już przestali na mnie krzyczeć, udałam się na górę, do swojego pokoju. Złość na mojego przyjaciela przeszła mi tak szybko, jak szybko przyszła. Owszem, próbował kontrolować moje życie, ale mogłam być przecież pewna, że to tylko i wyłącznie z troski i strachu o mnie. Musiałam pamiętać także o tym, że chłopak był we mnie zakochany, chociaż myślałam o tym niezbyt chętnie. Nakrzyczał na mnie pewnie dlatego, że dla niego to, że się we mnie zakochał też nie jest niczym przyjemnym – pomyślał.

Przyjaciołom byłam gotowa wybaczyć naprawdę wiele – byli dla mnie ważni i nie chciałam ich stracić, nawet jeśli zrobili coś głupiego, co mnie zdenerwowało, czy wywołało nieprzyjemne odczucia. Wolałam to przeboleć i szybko zapomnieć, niż wywoływać wielkie kłótnie, które na pewno nie zadziałałyby na nasze relacje korzystnie. Gdy to ja zrobiłam coś głupiego, niemal od razu lub po pierwszym dniu przepraszałam, naprawdę nie znosiłam konfliktów między mną a chłopakami.

Dlatego też nigdy nie przepraszałam Leny, zwyczajnie nie zależało mi na niej i naszych stosunkach; były mi one obojętne. Jej chyba nie do końca – co jakiś czas starała się ze mną porozmawiać i naprawić wszystko, co się między nami zepsuło. A przecież zniszczyła się doszczętnie praktycznie całość pozytywnych uczuć między nami. Teoretycznie przez głupotę, którą na początku wybaczałam, a później już nie zdołałam. Zbyt wiele razy powtarzany błąd staje się niewybaczalny. A to, że później Lena razem z rodzicami krytykowała mnie za wszystko denerwował mnie najmocniej ze wszystkiego, bo gdy byłam młodsza liczyłam na wsparcie od niej. Wsparcie, którego nie dostałam.

Zdjęłam buty, podarłam rajstopy, i rzuciłam się na łóżko, wciąż w sukience. Z torebki wygrzebałam telefon komórkowy i wybrałam numer Aleksandra.

Jeden sygnał, dwa, trzy, cztery… Poczta głosowa.

Posmutniałam, Olek zawsze odbierał, zawsze telefon nosił przy sobie, tym bardziej w porze wieczornej, bo zawsze mogło trafić się jakieś nieoczekiwane spotkanie z przyjaciółmi, nawet jeśli był to już październik i pogoda nie obfitowała w wysokie temperatury ani też szczególnie długie i przyjemne wieczory. Zawsze jednak miło siedziało się w towarzystwie przyjaciół przy kominku w domu Fifiego, albo w przyjemnie urządzonym pokoju Konrada – mimo wiecznego bałaganu, przy dobrej herbacie i przyjemnych żartach robiło się tam doprawdy przytulnie.

Nie przepadałam natomiast za siedzeniem u mnie: zawsze po wyjściu chłopaków przytłaczała mnie cisza. Lena siedziała lub spała w swoim pokoju, rodzice oglądali cicho telewizję lub – tak samo jak moja siostra – pogrążali się w krainie odpoczynku. Największym moim marzeniem było zamieszkać razem z przyjaciółmi; czułam, że wtedy mogłabym być szczęśliwa. Bo pod całym pozorem tego, że wspólnie się wygłupialiśmy kryło się przecież także to, że z nimi mogłam porozmawiać o wszystkim, szczerze, bez żadnych limitów. Nie musieliśmy uciekać przed prawdą i potrafiliśmy pomagać sobie wzajemnie, dlatego bez wahania nazywałam ich moją Rodziną.

Po krótkiej zabawie telefonem i kilku smutnych westchnieniach po raz kolejny wybrałam numer Aleksandra, jednak znowu odpowiedziała mi tylko poczta głosowa. Zadzwoniłam po raz trzeci, a później po raz czwarty, za każdym razem słyszałam tylko polecenie, by zostawić wiadomość po sygnale. W końcu pozostawiłam telefon w spokoju i poszłam do łazienki na dół, by wziąć prysznic. Nie obeszło się bez scysji z Leną, gdy już mokra wyszłam z łazienki.

-          I po co ci to było?! Głupia jesteś.

-          Boże, głupia jestem, bo za długo przebywałam w twoim towarzystwie i się zaraziłam od ciebie debilizmem. Nie będę z tobą dyskutować, nara.

-          Nara. Powodzenia w życiu, debilu. Mogłabyś mieć lepiej.

-          I tak jak ty podlizywać się wszystkim po kolei? Wolę być sobą. Kolorowych, siostrzyczko – zironizowałam, a ona pozostała ze zmarszczonym czołem. To sugerowało, że nareszcie zaczęła myśleć!

Poszłam spać. Rano obudziłam się z lekkim bólem głowy i niechętnie poszłam do szkoły po wcześniejszym odpowiednim ubraniu się. Czekałam chwilę na Aleksandra pod jego domem, ale pani Piskała zwabiona wesołym poszczekiwaniem psów i ich przyjaznym proszeniem o pogłaskanie poprzez piszczenie wyszła na zewnątrz i poinformowała mnie, że Olek wyszedł wcześniej. Uśmiechnęłam się, podziękowawszy i skierowałam swoje kroki ku szkole; sądziłam, że w takim razie Konrad też szedł wcześniej. Zdziwiłam się, gdy parę kroków poza jego domem dogonił mnie, pytając o to, dlaczego na niego nie zaczekałam. Gdy odpowiedziałam mu o co chodzi, zrobił minę, która sugerowała, że nie rozumiał zachowania przyjaciela. Tak samo zareagował Fifi, na którego już poczekaliśmy. Sytuacja, w której każdy z nas urządzał sobie osobne wagary jeszcze nie miała miejsca – jeśli nie szliśmy do szkoły, to razem.

Czułam, że Olek był na mnie bardzo zły, przytłaczało mnie to, tym bardziej, że nie do końca wiedziałam dlaczego – nie zrobiłam nic, co mogłoby go zdenerwować aż do tego stopnia. Owszem, po tym, jak szarpał się z Fabianem spędziłam dzień u Cymersa – ale co miałam zrobić, biec za nim i błagać, żeby mi powiedział o co chodzi i przepraszać go za to, że zakolegowałam się z zielonookim? Nie umiałam czuć się za to winna, bo naprawdę zapałałam do chłopaka sympatią. Udawanie, że było inaczej nie miało sensu; nie chciałam też zrywać z nim znajomości. Jeśli jednak miałabym wybierać między Aleksandrem a Fabianem z pewnością zrezygnowałabym ze spotkań z Cymersem. Przyjaciel to przyjaciel, a zielonookiego nie znałam zbyt długo.

Miałam nadzieję, że mimo wszystko zastanę chłopaka w szkole, tak się jednak nie stało. Wszystkie lekcje przesiedziałam apatyczna i nieobecna, na wszystkie słowa reagowałam burczeniem, nie umiałam normalnie z nikim porozmawiać; nawet przyjaciołom nie do końca wyjaśniłam o co poszło poprzedniego dnia między Aleksandrem a Fabianem – pominęłam fakt o tym, że mój przyjaciel wcześniej wyznał mi miłość. Szpulka i Fifi zmieszali się i usłyszałam wiele słów na temat tego, że powinnam unikać bruneta, bo on jest zwyczajnym podrywaczem.

-          Olek ma rację. Nie powinnaś zbyt bardzo przywiązywać się do tego chłopaka, on cię zrani – powiedział Konrad.

-          W twoich ustach nie brzmi to zbyt wiarygodnie – napomknęłam go.

-          Daj spokój, przecież teraz jestem z Kryśką.

-          Wiem. Czyli skończyłeś z przeszłością podrywacza? Może on też skończył?

-          Czarna, nie popieram chłopaków, bo pewności co do tego, czy cię zrani nie mamy. – odezwał się Filip.

-          No i nareszcie jeden, który dobrze gada! Polać mu! – orzekłam i na mojej twarzy zagościł uśmiech.

-          Daj mi dokończyć. Chodzi o to, że nie mamy pewności, ale masz na niego uważać. Krążą słuchy, że nie jest najlepszym kandydatem na chłopaka i lepiej się nie angażować.

-          Dobrze, nie będę.

Po szkole powróciłam do domu; zjadłam obiad i snując się po domu jak duch zastanawiałam się co właściwie mam zrobić. Ostatecznie narzuciłam na siebie ciepłą bluzę i wyszłam z domu, mając nadzieję, że Aleksander jest już w domu i uda mi się z nim porozmawiać.

Gdy weszłam do jego domu od razu zorientowałam się, że chłopaka jeszcze nie ma – jego mama powitała mnie donośnym krzykiem „Olek, czemu tak późno dzisiaj?”, a gdy wyjrzała i usłyszała tradycyjne „Dzień dobry, pani Piskała”, uśmiechnęła się tylko i zapytała czy nie wiem gdzie jest Aleksander. Odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że nie; mimo tego, że chłopaka nie było w domu zostałam zaproszona na kawę i gdy uporałam się ze zdjęciem trochę zabłoconych glanów z chęcią poszłam za rodzicielką jednego z moich przyjaciół do kuchni.

Kazała mi się rozsiąść, a sama zajęła się przygotowaniem gorącego naparu o charakterystycznym zapachu.

-          Co tam słychać? Co cię sprowadza do mojego syna? – zapytała, a po chwili roześmiała się. – Tak, wiem, te pytania są najgorsze na świecie – uśmiechnęła się.

Zastanowiłam się jak ona to robiła, że nawet po tym jak jej mąż uciekł gdzieś w nieznane potrafiła tak świetnie sobie radzić i być – lub tylko wydawać się – szczęśliwą. Przez chwilę myślałam nad tym, czy ja bym tak umiała, a gdy pani Zofia już usiadła naprzeciw mnie i postawiła przede mną kubek z kawą uśmiechnęłam się i odezwałam do niej.

-          Pani chyba może wiedzieć… bo ja nie rozumiem co ostatnio dzieje się z Olkiem. Nie mam z kim o tym porozmawiać, a pani… Pani mnie zrozumie. Tak sądzę.

-          A chłopaki?

-          Z nimi nie mogę, zaraz pani powiem dlaczego. Ale… pani nie zmieni zdania co do mnie? Bo ja bardzo panią lubię i cenię i nie chcę, żeby pani przestała mnie lubić.

-          Oczywiście, że nie – uśmiechnęła się i chwyciła w dłonie kubek z kawą. – Sądzę, że raczej ci pomogę, jeśli tylko będę mogła.

-          Chodzi o to, że Olek mnie ostatnio trochę unika. Chciałam z nim o tym dzisiaj porozmawiać. W naszej nowej klasie pojawił się taki chłopak, Fabian. Chłopakom się on nie podoba i cały czas mnie przed nim ostrzegają…

-          A ty?

-          Lubię go. Zwyczajnie go lubię. A ostatnio spotkałam się z nim, zwyczajnie, po koleżeńsku – wstrzymałam na chwilę oddech, po czym kontynuowałam: - a przed jego domem szarpali się Aleksander i Fabian. Spróbowałam ich rozdzielić, Olek od razu poszedł, a ja zapytałam Cymersa o co poszło, odpowiedział mi, że o mnie. Pobiegłam za Aleksandrem, bo uznałam, że z nim też muszę skonfrontować to, co się stało. Zapytałam, czy poszło o mnie; powiedział, że nie zawsze chodzi o mnie. Był na mnie zły, a ja nie wiedziałam za co, więc wróciłam do domu Fabiana, a jak tylko wróciłam do siebie, od razu zaczęłam dzwonić do Olka, tylko, że on nie odbierał. No i dlatego jestem.

-          A w szkole? Nie porozmawialiście?

-          Wie pani, jak to jest w szkole…

-          Flawia, nie kręć. Nie było go, prawda?

-          No… nie było – przyznałam ze wstydem, bo chciałam kryć Aleksandra, ale nie lubiłam kłamać przy pani Zosi.

Spojrzałam na nią i poczekałam na to, co powie. Kobieta tylko podniosła kubek ze swoją kawą do ust i pociągnęła kilka łyków naparu, a potem chwilę milczała.

-          Wiesz, Olek to jest Olek. On jest twoim przyjacielem, więc porozmawiaj z nim otwarcie. Na pewno go to nie zaboli, uwierz mi, mój syn woli szczerość, niż przyjemne kłamstwa. I dlaczego nie porozmawiasz o tym z Konradem czy Filipem? – padło pytanie, którego się bałam.

-          Bo pani bardziej zna Aleksandra niż oni. Tak sądzę – dodałam pospiesznie. Mówienie o uczuciach jej syna skierowanych do mnie wydało mi się w tamtym momencie co najmniej niestosowne.

-          Dobrze, skoro tak sądzisz… Pogadaj z nim, po prostu. Poczekaj tutaj na niego, a my sobie porozmawiamy.

-          Za nic nie chciałabym zranić Olka, a czasem się boję, że skoro już szarpał się z Fabianem, rzekomo o mnie, to już to zrobiłam.

-          Ja tego nie wiem, kochanie.

Ja też nie, cholera. – pomyślałam. 

*

Jakiś taki bezpłciowy ten rozdział, nie wnosi nic nowego do tego opowiadania, w zasadzie równie dobrze mogłoby go nie być.

Mam wrażenie, że zanudzę Was tym opowiadaniem zanim dojdę do sedna sprawy, bo sama czasem odnoszę wrażenie, że nie wiem czy chciałabym to czytać. Rozdziałów jest zaplanowanych dużo, naprawdę, no i nie wiem czy będzie Wam się chciało to czytać.

Może nie powinnam się cieszyć, że Flawia denerwuje swoim zachowaniem większość z Was, ale to chyba dobrze, że w ogóle wywołuje w Was jakieś odczucia ;)

Pytanie do bohatera? TUTAJ
Pytanie do mnie? TUTAJ

Pozdrawiam Was serdecznie, moi kochani.