Rozdział dziewiąty

"Nie pozwól, by życie straciło swój sens. Życie jest sensem samo w sobie."

Od tamtej rozmowy z chłopakami coraz częściej na widok Fabiana uśmiech sam wsuwał mi się na usta. Rozmawiałam z nim więcej i okazało się, że mamy mnóstwo wspólnych tematów, chociażby znienawidzonego wuefistę, mającego bzika na punkcie biegania, którego oboje nie znosiliśmy. Jednocześnie kompletnie ignorowałam uwagi chłopaków o tym, żebym na siebie uważała i się do niego nie zbliżała – trochę mnie to denerwowało, ale z drugiej strony ziarno niepewności zostało zasiane. Starałam się nim nie przejmować, ale wiedziałam, że gdyby Fabian nagle przestał się mną interesować zostałabym zraniona.

Do szkoły zaczęłam chodzić z uśmiechem, podciągnęłam oceny, bo byłam na wszystkich lekcjach i mimo że nie uważałam zbyt specjalnie, po prostu zapamiętywałam. Wywoływanie uśmiechu na ustach Fabiana stało się jednym z moich ulubionych zajęć, a każda rozmowa z nim osobną przyjemnością. Ignorowałam spojrzenia Wioletty, co i rusz flirtując z brunetem, który poddawał się temu z przyjemnością. Tak mi się przynajmniej wydawało.

Chłopcy spoglądali na mnie z dezaprobatą, a ja nawet nie chciałam im tego tłumaczyć; faktycznie, zachowałam się tak, jakby ich prośby podziałały na mnie w sposób wręcz odwrotny. Nie rozumieli mojego zachowania, a także tego, że musiałam dzielić czas pomiędzy ich i Fabiana, byli chyba trochę zazdrośni. Mimo że przejmowałam się nimi bardziej niż kimkolwiek, po prostu musiałam też zrobić coś dla siebie i przez to lubiłam Cymersa coraz bardziej.  

Z Anką kontaktowałyśmy się głównie przez telefon, ale rozmawiałyśmy coraz mniej. Dziewczyna miała dużo zajęć, całe mnóstwo nauki i do tego grupę „Birds”, więc nie miała dla mnie czasu. Nie było mi przykro, mimo że przecież lubiłam tę dziewczynę; nie byłam z nią jednak tak związana jak z Olkiem, Filipem czy Konradem.

Z Aleksandrem chciałam rozmawiać tak jak dawniej, ale on wyglądał jakby tego nie chciał. Bardzo często, nawet jeśli go namawiałam, nie chciał wychodzić na rolki, czy nawet spotkać się u mnie w domu. Martwiłam się o to, bo przecież nie chciałam postrzegać go jakoś inaczej przez to, że wyznał mi swoje uczucia; wiedziałam, że w końcu będę musiała z nim o tym porozmawiać, nie chciałam przecież stracić przyjaciela. Nie miałam z kim o tym dyskutować, bo nie miałam pojęcia czy Fifi i Szpulka zdają sobie sprawę z uczucia Aleksandra. Anka odpadała, bo po pierwsze nie chciałam mówić jej o co konkretnie chodziło, a po drugie – no właśnie, dziewczyna nie miała czasu.

Czy więc powinnam zwrócić się do mamy lub siostry? – zadawałam sobie to pytanie od czasu do czasu, ale za każdym razem odpowiedź na nie była przecząca. Nie umiałabym się przed nimi otworzyć, skoro po kilku piskach Leny pewnie zaczęłabym na nią krzyczeć, a mamie zwyczajnie nie ufałam. Nie umiałam. Była wobec mnie chłodna i zdystansowana; nie obchodziło jej to, że jestem jej dzieckiem. Byłam tą gorszą, zawsze.

Pozostawała mi tylko szczera rozmowa z Olkiem. Nie wiedziałam kiedy i jak, liczyłam na to, że nadarzy się jakaś okazja w ciągu najbliższych dni. Postanowiłam też w razie czego umówić się z nim i nie przyjmować żadnych wymówek, albo po prostu pójść do niego bez uprzedzenia.

Nie chciałam stracić go na zawsze przez to, że nie wiedziałam, czym się gryzie. Jeśli czuł się głupio przez to, że wyznał mi swoje uczucia – nie miał powodu, by wstrzymywać się od kontaktów ze mną. Jednocześnie fakt, że uciekał przede mną wiele mi mówił. Może złościł się o to, jak traktowałam Fabiana? Może był zazdrosny? Bardzo chciałam to wiedzieć. Podejrzewałam, że jeżeli naprawdę chodziłoby o to, skończyłabym znajomość z Cymersem. Owszem, każdy jego dotyk, uśmiech i gest podobał mi się coraz bardziej, ale nie byłabym w stanie zaprzepaścić przyjaźni przez to, że lubiłam innego chłopaka.

Z drugiej strony nie chciałam, by ktokolwiek dyktował mi co mam robić. Nawet jeśli tym kimś był Aleksander, którego kochałam – jako przyjaciela – ponad życie. Miotałam się między sobą, nawet jeśli to oznaczało wojnę z własnym sumieniem. Próbowałam wybrać: wolność czy przyjaźń? Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że póki co nikt nie kazał mi niczego rozwiązywać, mimo że problem był. Zastanawiałam się, czy mam zadzwonić do Olka od razu, czy może jeszcze trochę poczekać; wybrałam tę drugą opcję, uznając, że wszystko przecież może wrócić do normy. Bałam się także tego, co mogłabym usłyszeć w odpowiedzi na pytanie o to, czemu Aleksander uciekał przed rozmowami ze mną, przed czymkolwiek związanym z moją osobą. Ludzie mówią, że słowa mogą ranić po stokroć bardziej, niż ostrze noża, bardziej, niż cokolwiek. A ja mówię, że cisza jest jeszcze gorsza od słów. Cisza może oznaczać bowiem wszystko – słowa są konkretne i zawsze da się im zaprzeczyć i wyjaśnić ich znaczenie. A jak zaprzeczyć ciszy? Jak wyjaśnić jej znaczenie, skoro nie zna się jej przyczyny? Czasem jednak ciężko zapytać, ciężko zrobić jakikolwiek krok w stronę poznania ciszy, bo wiadomo, że prawda też może zaboleć. Co więc wybrać – dalsze trwanie w ciszy, czy może zapytanie, którego odpowiedzi się boimy?

W pewnym momencie usłyszałam dźwięk mojego telefonu, uśmiechnęłam się widząc na wyświetlaczu zdjęcie Szpulki, który zrobił wybitnie głupią minę i został przyłapany moim aparatem. Odebrałam i rozpoczęłam połączenie tradycyjnym „Halo”.

-          Hej, sprawa jest. Masz czas?

-          Dla ciebie zawsze – roześmiałam się. – Jasne, Konrad. Jest sobota po południu, Olek… zajęty – zawahałam się – a Filip z Tatianą. – chwilowe milczenie w słuchawce lekko mnie zdziwiło.

-          A Cymers?

-          Nie lubisz go, prawda?

-          Nie przepadam – odpowiedział szczerze.

-          Spokojnie, on dzisiaj jest na urodzinach u kuzyna. Wpadnij za piętnaście minut, na razie – pożegnałam się.

Zeszłam na chwilę na dół, licząc na to, że nie spotkam Leny. Myliłam się, zobaczyłam ją, siedzącą w salonie, na kanapie przed telewizorem z popcornem obok siebie. Wyglądała dość ładnie, zresztą jak zawsze – w swoich czerwonych rurkach, białej tunice w granatowe paski i włosach upiętych w koka była także niesamowicie dziewczęca. Zastanowiłam się, czy gdyby ubierała się tak, jak ja, byłaby równie kobieca. Pewnie tak, z tymi oczami i tak przyciągałaby uwagę – pomyślałam. Nie przepadałam za jej charakterem, denerwowała mnie na każdym kroku, ale fakt, że wyglądała chyba lepiej niż ja, musiałam przyznać.

Przechodząc obok niej, patrzącej na jakąś komedię romantyczną, usłyszałam pytanie:

-          Może chcesz oglądać ze mną?

-          Nie.

-          Dlaczego? Pogadałybyśmy wreszcie, jak normalne siostry – uśmiechnęła się zachęcająco. – Tak, jak dawniej – ponowiła grymas, a ja pomyślałam, że ona musiała w ostatnim czasie wypalić kilka jointów, skoro już po raz kolejny próbowała ze mną normalnie porozmawiać.

-          Jak dawniej? Naprawdę? Jakie dawniej, wytłumacz mi… bo ja nie wiem, czy było jakiekolwiek „jak dawniej”. Wiecznie kablowałaś na mnie rodzicom.

-          Musisz żyć przeszłością? Skoro nie ma dawniej, mogłybyśmy chociaż sprawić, żeby teraz było dobrze. Może zdążyłam się zmienić, co?

-          Nie sądzę. Dzięki tobie szkołę obiegła plotka o tym, że całowałam się z Fabianem. Skoro nie powiedziałaś nic rodzicom, to musiałaś komuś innemu, prawda?

-          A przyszło ci do głowy, że to ten twój chłopak mógł rozpowiedzieć o wszystkim? – Chwilowo zapadła cisza, zacisnęłam mocniej szczęki, bo Lena miała rację.

-          To nie jest mój chłopak. I nie miałby powodów, żeby rozpowiadać o wszystkim – warknęłam.

-          Jezu, znowu się kłócicie? – jęknął Konrad, który właśnie wszedł.

-          Przeszkadza ci to?!

-          Tak, bo mogłabyś raz zapomnieć o dawnych urazach, a nie wściekać się na Lenę w dalszym ciągu, to głupie z twojej strony, że nie zauważasz, że ona serio mogła się zmienić. – Wypuściłam ze świstem powietrze z płuc. Poczułam się zdradzona i cholernie wściekła.

-          Wiesz co, Konrad, skoro tak bardzo wierzysz w to, że Lenka serio się zmieniła, to posiedź tu sobie z nią, do mnie nie musisz przychodzić. Na razie. – warknęłam i poszłam z powrotem do siebie.

Po raz pierwszy od naprawdę długiego czasu zdarzyła mi się tak ostra wymiana zdań z którymkolwiek z moich przyjaciół. I po raz pierwszy którykolwiek z nich stanął po stronie Leny. Poczułam się odrzucona, mimo iż wiedziałam, że Konrad prawdopodobnie miał rację – nie mogłam ciągle żyć przeszłością. Każdy nowy dzień przynosił coś nowego, a ciągłe bycie na „nie”, mogło mnie tylko zezłościć.

Wiedziałam też, że nie byłam w stanie tak szybko wybaczyć siostrze wszystkie krzywdy i zaufać na nowo. Wybaczenie wydaje się być rzeczą prostą, ale mimo wszystko jest jedną z trudniejszych w naszym życiu. Tak samo jak zapomnienie; ciężko jest zapomnieć doznanych krzywd, szczególnie słownych. Dlatego tak bardzo nienawidziłam rodziców, ich wszelkich przemówień, każdej chwili, w której o mnie nie pamiętali. W pamięci tkwiły mi poszczególne słowa, które zraniły mnie najbardziej, ze wszystkiego, co doświadczyłam. Doskonale wiedziałam, że to nie Lena była temu winna, ale z drugiej strony ona też bardzo często dokładała oliwy do ognia i porównywała mnie z nią.

To raniło. Dlatego się zmieniłam, zaczęłam palić, udawać obojętną. Z czasem obojętność przerodziła się we wrogość, nienawiść wręcz. A tamtego dnia odrodził się we mnie ból i po raz pierwszy od naprawdę długiego czasu siedziałam na łóżku, kołysałam się we własnym rytmie i czułam słone łzy spływające po moich policzkach. Starałam się to opanować, ale naprawdę już nie umiałam. Próbowałam ocierać dłońmi wilgotne plamy, tworzące się na mojej twarzy, ale to nic nie dawało, bo po chwili powstawały nowe.

Tak wiele łez nie przelałam już przez bardzo długi czas. Siedziałam i płakałam, nie wiedząc, co mam ze sobą zrobić. W końcu usłyszałam ciche pukanie i w progu pojawił się nie kto inny, a Konrad.

Po raz pierwszy widział mnie płaczącą. Przytulił mnie i delikatnie kołysał, mówiąc, że przeprasza i że bez sensu zaczął się wtrącać w moje sprawy, w ogóle ich nie rozumiejąc. Pytał, czemu o niczym nie mówiłam jemu, Filipowi lub Olkowi, ale nie usłyszał mojej odpowiedzi, bo ciągle starałam się opanować płacz. Gdy mi się już udało, również nie powiedziałam Szpulce, dlaczego nie wiedział nic na temat moich uczuć w stosunku do rodziców. Ogarnął mnie wstyd, że dałam się ponieść emocjom, więc przeprosiłam cicho Konrada i zapytałam z czym do mnie przyszedł.

-          Wiesz, właściwie chciałem pogadać o sobie, ale to… to już chyba nieważne.

Powiedział, a ja się uśmiechnęłam.

Bo znowu poczułam, że jestem dla kogoś ważna. 

* 

Następne rozdziały już naprawdę są dłuższe ><
To chyba ostatni z tych krótszych. Teraz mam trochę mniejszy zapas rozdziałów, ale są one dłuższe, ten był pisany chyba jeszcze przed zepsuciem się mojego laptopa.

Nie wiem co mam powiedzieć, bo mimo tego, że nie jest późno, ryję nosem po klawiaturze; dzisiejszy dzień mnie zmęczył.

Trzymajcie się, udanego drugiego miesiąca wakacji <3

PS Pytania do bohaterów, klik
Pytania do mnie, klik