Rozdział siedemnasty

"Sprawy niewidoczne z bliska często są widoczne z daleka." 

Ignorowanie mnie przez Fabiana nie ustało. Chłopak starał się nie zwracać na mnie najmniejszej uwagi, co przez jakiś czas usilnie próbowałam zmienić, ale na marne – Cymers zdawał się nie dostrzegać mojej obecności. Zaczęłam obwiniać o to Wiolettę, w końcu bardzo chciała wrócić do chłopaka i stworzyć z nim nowy związek. Mogła uknuć jakąś intrygę, zazdrość potrafi bardzo wiele. Patrzyłam na nią podejrzliwie, a chłopcy tylko kręcili głowami. Oni wciąż nie ufali Fabianowi, chociaż na początku naszej znajomości miałam wrażenie, że to oni próbują zapoznać mnie z chłopakiem.

W końcu zaprzestałam prób kontaktu z ignorującym mnie i obojętnym na wszystko co ze mną związane szesnastolatkiem. Nie mogłam jednak zignorować tego, że wciąż po głowie chodziło mi pytanie – dlaczego? Czy moi przyjaciele mieli rację i tak po prostu było w planach? Wątpiłam w to, spoglądając na Wiolkę coraz bardziej podejrzliwie. Ona już od kilku dni patrzyła na mnie tryumfalnie, w końcu Fabian ze mną nie rozmawiał, pomyślałam więc, że to pewnie miało związek z jakimś jej podstępem.

Patrzyłam na nią zmrużonymi oczyma, a ona na mnie z tym dziwnym uśmiechem. W końcu nie wytrzymała, podeszła i rozpoczęła rozmowę.

-          Co, Fabian już z tobą nie rozmawia…? No tak, nic dziwnego.

-          Rozumiem, że masz z tym jakiś związek… - zasugerowałam, a ona wydała się być zdziwiona.

-          Niby dlaczego?

-          Chodzisz i się uśmiechasz, gdy widzisz, że Fabian mnie ignoruje, więc podejrzewam, że masz z tym coś wspólnego…

-          Nie sądzę. Uśmiecham się, bo to, że ma cię gdzieś, wskazuje na to, że już wkrótce wróci do mnie. Bo do kogo innego miałby wrócić? Zdał sobie sprawę, że jesteś idiotką i to ze mną chce być. Wygląd nie zawsze ma znaczenie, co?

-          Gówno wiesz - prychnęłam i odeszłam.

Mimo że nie ufałam tej dziewczynie ani odrobinę, to wiedziałam, że nie kłamała. Ona nie maczała w tym wszystkim palców, była chyba zbyt pusta, żeby coś takiego zrobić. Odrzuciłam więc tę myśl i zastanowiłam się co było powodem nagłej straty zainteresowania ze strony Fabiana.

Spojrzałam na chłopaków i zaproponowałam im popołudniowe wyjście, obojętnie gdzie. Ostatecznie postanowiliśmy spotkać się w domu Konrada.

Szkolny dzień bardzo mi się dłużył, ale wreszcie doszło do naszego spotkania.

Spojrzałam na moich przyjaciół, gdy już każdy z nas trzymał w ręku kubek z gorącą herbatą. Wydali mi się wtedy szczęśliwi: w końcu byli w gronie bliskich osób, które zawsze mogły im pomóc. Konrad – jak zawsze w towarzystwie całej naszej trójki – zaczął się wygłupiać, aż wylał na siebie połowę herbaty z kubka, a torebka, której nigdy nie wyjmował, spadła mu na stopę. Spojrzeliśmy po sobie i zaczęliśmy się z niego śmiać.

-          No co?! – zapytał. – Dajcie spokój, no! Kryśka by się nie śmiała… - Umilkłam. Zdałam sobie sprawę, że właściwie nie znam tej dziewczyny, chłopcy też szybko powstrzymali swój chichot. Zapanowała chwilowa cisza.

-          Właściwie jaka ona jest? – przerwałam milczenie.

-          Jest piękna, ale to już wiecie. Delikatna i miła. I cicha, trochę nieśmiała, chociaż czasem pokazuje taki koci pazur. Ma śliczny uśmiech i długie nogi. Wesoła, ale za rzadko się śmieje…

-          Twój ideał, co? – zapytał Olek.

-          No… właściwie to tak. A jaki jest twój ideał?

-          Właściwie to nie wiem… może lepiej Filip powie coś na ten temat?

-          Sorry, ale Tatianę znamy wszyscy, a ty nie masz dziewczyny i może byśmy ci jakąś znaleźli, co?

-          Dajcie spokój chłopaki, jak jakaś dziewczyna się trafi i się w niej zakocham, to może i będę miał swój ideał. Póki co po prostu odpuśćcie. – Spuścił wzrok na dywan, na którym siedział.

Chłopaki spojrzeli po sobie. Było widać, że Olek coś ukrywał. Uśmiechnęłam się do niego krzepiąco, poklepałam go po ramieniu i powiedziałam:

-          Serio, nie przepytujcie go tak, bo jeszcze się okaże, że jest gejem i jego ideałem jesteś ty, Szpula…

-          A twój ideał?

-          Ideałów nie ma – odparłam niemal natychmiast.

Atmosfera zrobiła się nieprzyjemna, piwne oczy Konrada spoważniały. Chłopak nie przestał wycierać swojej bluzki chusteczką higieniczną, która nawinęła mu się pod rękę.

-          Tak, a Cymers? – zapytał, a w jego głosie nie można było nie wyczuć ironii.

Zatkało mnie.

-          Fabian mnie ignoruje. Ideały tak chyba nie robią, nie? – powiedziałam cicho.

-          Może faktycznie powinnaś dać sobie spokój, co? – rzucił Fifi. – To chyba nie jest odpowiednia osoba dla ciebie…

-          A kto jest odpowiedni?

-          Na pewno nie on. – Zwróciłam uwagę na milczenie Aleksandra, ale nie powiedziałam nic na ten temat.

-          Po raz pierwszy od długiego czasu zaczęłam spędzać miłe chwile z jakimś chłopakiem, ale nie, wy bezustannie mówicie mi, że mam uważać, że najlepiej, jakbym sobie odpuściła. Im więcej czasu z nim spędzam, im lepiej się przy Fabianie bawię, tym bardziej wy próbujecie mi wmówić, że mam go olać. A może raz w życiu chcę się sparzyć? Chcę próbować czegoś nowego, a wy skreślacie moje szanse już na początku. Może on wcale nie jest podrywaczem, co? Rozumiem, że się o mnie martwicie, ale może moglibyście okazywać to jakoś inaczej, zamiast próbując kontrolować moje życie, co? Wychodzę stąd. I idę pogadać z Fabianem, zapytam go wprost, o co mu chodzi. Jak się okaże, że mieliście rację, to wrócę do was i będę wam bić, kurwa, pokłony, ale teraz idę zrobić wam na złość. Do zobaczenia – Spróbowałam się uśmiechnąć, ale mi nie wyszło.

Byłam na nich zła. Zamiast mi pomagać – dołowali mnie. Potrzebowałam ich wsparcia, a tymczasem oni wciąż próbowali mi udowodnić, że Fabian wcale nie uważa mnie za jakąś fajną, wartą zainteresowania dziewczynę, tylko za kolejną naiwną, którą można poderwać. Byłam zdenerwowana i pod wpływem emocji zaczęłam biec w kierunku Piraw, ale zmęczyłam się po kilku minutach, więc resztę drogi spokojnie przeszłam.

Dopiero gdy znalazłam się pod domem Fabiana zastanowiłam się, co ja właściwie robiłam – przecież mogło go nie być w domu, mógł też zatrzasnąć mi drzwi przed nosem. Zadzwoniłam dzwonkiem, który był przy furtce, a po chwili z domu wybiegła Olga. Dziewczynka uśmiechała się do mnie, a jej oczy były równie wesołe, co ona sama. Zielone oczy, tak podobne do oczu Fabiana, spoglądały na mnie pytająco, ale już po chwili pytania zaczęły się dosłownie wysypywać z jej ust:

-          Czemu cię tak dawno u nas nie było? Fabian mniej o tobie mówił, był na ciebie zły? Za co był na ciebie zły? Powiesz mi, proszę?

-          Nie wiem za co był na mnie zły i dlatego tu przyszłam. – Uśmiechnęłam się do dziewczynki i jak tylko przekroczyłam furtkę, Olga uściskała mnie.

-          Fajnie, że przyszłaś, może Fabian wreszcie będzie się częściej uśmiechał, bo myślę, że on za tobą tęskni. Był na ciebie zły i pewnie się do ciebie nie odzywał, więc chyba jest też trochę smutny. Chodź do domu, do jego pokoju. - Nadal nie mogłam się nadziwić temu, jak wiele słów na raz wypowiadała ta mała istotka.

Pociągnęła mnie za rękę i biegiem podążałam za nią na górę tego ślicznego domu; zadziwił mnie porządek, który w nim panował, dopiero gdy Olga zaciągnęła mnie najpierw do swojego zielonego pokoju zobaczyłam, że bałagan też nie jest obcy temu miejscu. Tu i ówdzie leżała samotna zabawka, kilka książek z bajkami spadło z półki na podłogę, ubrania dziewczynki wprost wysypywały się z szuflady. Nie dane mi było przyjrzeć się bliżej, ponieważ dziewczynka już wyciągnęła mnie ze swojego pokoju i zabrała na drugi koniec korytarza, przed znane mi już drzwi pokoju Fabiana. Chciałam zapukać, ale Olga już zrobiła to za mnie i wystukała znany chyba każdemu rytm. Chłopak odkrzyknął jej z pokoju „Co tam, siostrzyczko? Wejdź”. Wiedziałam, że się uśmiechał i zobaczyłam to, gdy dziewczynka wtargnęła do jego pokoju, a ja za nią… trochę nieśmiało. Nigdy nie czułam się bardziej skrępowana niż w tamtym momencie. Mina Fabiana zrzedła, gdy spostrzegł, że razem z Olgą do pokoju weszłam ja.

Delikatnie wyprosił swoją siostrę z pokoju, a do mnie zwrócił się niemiłym tonem:

-          Co tu robisz?! Nie zapraszałem cię… - Odwrócił się i zaczął coś pisać w grubym zeszycie w kratkę. Po chwili odłożył długopis i tylko gapił się na kartkę, a ja nie wiedziałam, co miałam powiedzieć.

Drgał mu mięsień na lewym policzku, po chwili zaczął wyłamywać sobie palce. Patrzyłam na niego i byłam trochę wystraszona – chłopak był na mnie naprawdę zły. Jego sylwetka była napięta jak struna, w końcu odwrócił się do mnie na krzesełku obrotowym i nieco spokojniejszym tonem ponowił swoje pytanie.

-          Skoro w szkole mnie unikasz, to postanowiłam przyjść do ciebie… i zapytać dlaczego tak nagle mnie ignorujesz…

-          Widocznie mam powód.

-          Jaki?

-          Co, dalej zamierzasz się mną bawić? Jeśli tak, to możesz już wyjść! – Wskazał mi drzwi dłonią, a ja ją złapałam. Wyrwał mi się.

-          Jak to… bawić? Że niby ja tobą?

-          Dobrze wiesz, że podobałaś mi się od samego początku, a później sprawiłaś, że się w tobie zakochałem. I byłoby całkiem fajnie, gdyby nie to, że, kurwa, ty się dobrze bawisz, a ja się angażuję. Świetnie.

-          Ja się tobą nie bawiłam… Myślałam, że to raczej ty mną…

-          Ja tobą?! O nie. To nie ja spotykam się z tobą i jednocześnie jestem w związku z kimś innym.

-          Przepraszam, co?!

-          Myślałaś, że się nie dowiem, że jestem tylko niepotrzebnym elementem, psującym twój związek z Aleksandrem?!

Po raz kolejny nie wiedziałam co mam zrobić, więc zaczęłam się śmiać.

-          Kto ci powiedział, że ja i Olek… - Chciałam dokończyć, ale nie mogłam, bo chichot wyrwał się z moich ust. – Że my jesteśmy parą?

-          Paulina z naszej klasy…

-          Ojej, fajne ploteczki o mnie chodzą. – Po raz kolejny nie mogłam się opanować.

-          Czyli to nieprawda, że ty i Olek jesteście parą?

-          Nie. Gdybym z nim była, nie interesowałabym się tobą.

-          Czyli… och.

Wstał z tego swojego krzesła i przycisnął miękkie, ciepłe usta do moich. Nie zdążyłam zareagować, po prostu pozwoliłam, by rozwarł mi wargi językiem. Dopiero po chwili odwzajemniłam pieszczotę. Myślałam, że serce wyrwie mi dziurę w piersi, tak szybko biło. Ręce zaczęły mi się nieprzyjemnie trząść i nie wiedziałam, co mam z nimi zrobić, żeby opanować to drżenie. Dziwne ciepło, oznaczające zdradliwe rumieńce, wypłynęło na moje policzki. Nienawidziłam tego uczucia i nie zaznawałam go już tak dawno, że to, które powstało teraz, było dla mnie w pewnym sensie nowością. Czułam je już kiedyś, ale nawet nie pamiętałam kiedy. Zresztą – nie o tym myślałam w tamtym momencie. Skupiałam się tylko na przyjemności, jakiej dostarczył mi chłopak.

W końcu oderwał się od moich ust, ale nie powrócił na swój fotel, tylko usiadł obok mnie na łóżku i objął ramieniem. Uśmiechnęłam się tylko, nie będąc w stanie wydusić z siebie nawet słowa. Czułam, że on też jest szczęśliwy.

Kilka minut później do pokoju Fabiana bez pukania wtargnęła jego mama.

-          Dzień dobry… - odezwałam się jako pierwsza.

-          Mamo, ile razy mam ci mówić, żebyś pukała, zanim wejdziesz?

-          Na pewno wiele. Jestem Maja, jak już zapewne wiesz – mama Fabiana.

-          Miło mi, jestem Flawia Wilkowska. – Uśmiechnęłam się, będąc wciąż rozkojarzona.

Już na pierwszy rzut oka było widać, że pani Maja była rodziną chłopaka – miała oczy tylko trochę ciemniejsze niż Fabian i bardzo podobne rysy twarzy. Nie wiedziałam jednak, jaki miała prawdziwy kolor włosów, bo wiedziałam, że ten intensywny rudy na pewno został uzyskany dzięki farbie. Mimo wszystko kobieta wydawała się być miła i na pewno dbała o swoje dzieci.

Umówiłam się z Fabianem na zakupy, żeby kupić prezent dla Olgi, która niedługo miała urodziny i wiedziałam, że miło spędzę czas, chociaż wciąż nie miałam pojęcia, co mam ze sobą zrobić. 

*

Dupa ze mnie, nie bloger.
Wiem, powiedziałam, że rozdziały będą co dwa tygodnie... Ale cofam to. Będą po prostu nieregularnie, bo szkoła itd... Chyba to rozumiecie? Mam nadzieję, że rozumiecie. Przepraszam Was serdecznie.

Jakieś zaległości na Waszych blogach? Informujcie!

Pozdrawiam serdecznie.

PS Pytania do mnie •klik•

Pytania do bohaterów ♦klik♦