Rozdział drugi

*odrobina wyjaśnień przed wszystkim* Ale mi się japa cieszy, że tak powiem kolokwialnie.
Dzisiaj rano postanowiłam sprawdzić jeszcze raz wszystkie pen drive które mam. A jest ich dużo. Okazało się, że wcześniej nie sprawdziłam jeszcze jednego. 
Odzyskałam prawie wszystko! 
Przepraszam za zamieszanie, które wprowadziłam na tym blogu, ale naprawdę myślałam, że nie mam już nic. Tymczasem wracam do blogosfery! :))))) 

*

"Czyniąc coś dobrego dla swojego przyjaciela - czynisz coś dobrego dla siebie"

Wróciłam do domu i pierwsze co zrobiłam, to zdjęłam buty. Drugie – rozmasowałam bolące palce u nóg. Potem poszłam na górę, do mojego pokoju i przebrałam się w wygodne ciuchy. Usłyszałam wołanie kucharki i zeszłam na dół, na obiad, bo byłam naprawdę głodna – od rana nie jadłam nic. Weszłam do kuchni, zaraz za mną podążyła Lena, która swoje włosy związała w koński ogon. Usiadłyśmy po przeciwległych stronach stołu i zabrałyśmy się za jedzenie posiłku, wyglądającego naprawdę smakowicie.

-          Najlepszego, siostra – odezwała się niechętnie brunetka, nawet nie patrząc mi w oczy. Wiem, że zrobiła to tylko i wyłącznie dlatego, że uznała, że tak nakazują maniery.

-          Dzięki – burknęłam.

Resztę posiłku spędziłyśmy w milczeniu, a ja w duchu postanowiłam sobie, że w jej urodziny – Walentynki – złożę jej takie życzenia, że będzie jej wstyd, że na moje złożyły się tylko dwa słowa. Skonsumowałam wszystko i poszłam się spakować na następny dzień do szkoły, jednocześnie łapiąc mój nowy telefon, którego zapomniałam zabrać do szkoły. Zeszłam na dół, do salonu, w którym jasnożółte ściany pozwalały poczuć się jak w przytulnym domu, przepełnionym miłością. Nieprawda, w moim domu panował chłód w uczuciach. A przynajmniej między mną a resztą ludzi. Rozsiadając się na drogiej i wygodnej sofie włączyłam telewizor. Znalazłam jakąś komedię, a gdy rozpoczęły się reklamy poszłam do kuchni, by znaleźć jakiekolwiek niezdrowe pożywienie – wzięłam chipsy i z powrotem rozsiadłam się na kanapie, otwierając paczkę i chrupiąc z zadowoleniem.

Po chwili rozdzwonił się mój telefon, na wyświetlaczu zobaczyłam „Szpulka”, więc odebrałam.

-         Co tam, Konrad?

-         Chcesz pójść ze mną, Olkiem i Filipem na rolki?

-         Nie chce mi się, właśnie chipsy otworzyłam.

-         Nie obchodzi nas to, że ci się nie chce, właśnie stoimy na chodniku pod twoim domem! – krzyknął.

-         No dobra, już wychodzę.

-         Tylko weź buty, Olek ma dla ciebie niespodziankę.

-         To musicie chwilę poczekać – powiedziałam, machając im przez okno z kuchni, po czym rozłączyłam się.

Nie czekali zbyt długo, bo po chwili pojawiłam się na chodniku z torbą przewieszoną przez ramię – oczywiście, w środku znajdowały się buty.

-          Co to za niespodzianka? – zapytałam.

-          Niespodzianka to niespodzianka, nic ci nie powiemy – odpowiedział Filip, a ja zaczęłam się bać, bo mieli nieraz naprawdę głupie pomysły.

-          Jesteście przerażający – powiedziałam, po czym ich wyprzedziłam.

Jechaliśmy sobie ścieżką rowerową, kompletnie nie przejmując się tym, że możemy komuś utrudnić poruszanie się rowerem. Zresztą – w Sparyniu chyba nikt nie poruszał się tym środkiem transportu.

W pewnym momencie na chodniku zobaczyłam idącą powoli Katarzynę Miśkiewicz, oj, jej nie znosiłam chyba tak samo jak mojej siostry. Z tym, że ona prosto w twarz powiedziała mi, że jestem dziwką, skoro spotykam się z trzema chłopakami na raz… Idiotka. Nikt nie umie uwierzyć w przyjaźń damsko-męską, a przecież taka istnieje i ja z Olkiem, Filipem i Konradem byliśmy tego żywym przykładem. Kaśka posłała mi niemiłe spojrzenie, ja pokazałam jej środkowy palec i tak z miłą atmosferą pomiędzy nami minęłyśmy się. Chłopaki parsknęli śmiechem.

-          Aż tak przeraża cię wizja orgii z nami trzema? – zapytał Filip. Spojrzałam krzywo na blondyna.

-          W sumie to… - zrobiłam przerwę. – Tak! Takich niezaspokojonych gości to nie widział jeszcze nikt! A poza tym to akurat ty, Filipku, nie powinieneś zadawać takich pytań, w końcu masz Tatianę.

-          A ty spotykasz się z nami trzema na raz… - odparował.

-          To co innego.

-          Ej! Zwolnijcie, zaraz będziemy – powiedział Aleksander, a my od razu zwolniliśmy.

-          Gdzie będziemy?

-          Tu – wskazał na salon kosmetyczny.

-          Nie no, chyba sobie żartujesz, maseczka za niespodziankę? Błagam – powiedziałam, unosząc wysoko brew.

-          Nie, spokojnie – odparł Olek. – Zawsze chciałaś mieć kolczyk w chrząstce, a oni tu kolczykują, zresztą, lewe ucho sobie tutaj przebiłem. Zapraszam!

Szybko zmieniłam rolki na glany i rzuciłam się chłopakom na szyje. Matka mnie znienawidzi za ten kolczyk, no ale trudno! – pomyślałam sobie.

Sam zabieg był bezbolesny, tym bardziej, że byłam wspierana przez chłopaków. Od pana, który przebijał mi chrząstkę dostałam wskazówki – w jaki sposób mam to pielęgnować, co robić, a czego nie. Byłam naprawdę szczęśliwa, bo kolczyk pasował mi idealnie, a chłopaki też byli zadowoleni. Zdziwiłam się, bo zawsze wydawało mi się, że do takiego zabiegu potrzebna jest zgoda rodziców, ale skoro nikt nie pytał, to ja też nie zadawałam pytań, widać mężczyzna przekłuwający mi ucho był znajomym Aleksandra.

Wyszliśmy stamtąd i Konrad zaproponował rolki na drogę powrotną, ale odmówiłam, nie chciało mi się jechać, wolałam się przespacerować. Z kieszeni moich spodni wygrzebałam jakieś drobne i zaprosiłam chłopaków na lody – dla Szpulki dwie gałki miętowych, dla Olka czekoladowych, a dla Filipa orzechowych. Dla mnie już nie starczyło kasy, ale nie żałowałam – i tak miałam zacząć dbać o formę. Chipsy też odpadały,  więc pozostałości z paczki postanowiłam oddać siostrze.

Rozkoszowałam się ciepłymi promieniami słońca, tak bardzo przypominającymi wakacje. Niestety – już niedługo czekało mnie mnóstwo nauki, a obiecałam sobie, że się poprawię, bo chciałam mieć zapewnioną przyszłość. Wystawiłam twarz do słońca i mimo że opaliłam się trochę na wakacjach, gdy byłam nad morzem z chłopakami, to chciałam więcej. Moja skóra była bardzo oporna na słońce i nie chciała ze mną współpracować… Trudno, nie to nie. Nie miałam zamiaru narzekać.

Jak nigdy, zresztą – nie narzekałam na nic. Nawet na wygląd – chociaż chętnie zmieniłabym parę detali, ale nie miałam się czym przejmować. Chłopcy co prawda nie uganiali się za mną, ale to chyba ze względu na mój charakter, bo przecież kto chce mieć dziewczynę, przyjaźniącą się z chłopakami i nieznoszącą fałszu? Szczerą do bólu? No właśnie, nikt. Uśmiechnęłam się do siebie, bo mimo wszystko posiadanie chłopaka nie było dla mnie jakąś koniecznością, dobrze czułam się bez niego. Moja siostra miała jakiegoś tam chłopaka, tak przynajmniej wywnioskowałam po ilości jej rozmów telefonicznych, ale nie przejmowałam się, bo i po co? Zresztą, kto by chciał taką porządną, grzeczną, miłą i niedorzecznie posłuszną rodzicom dziewczynę? Która w dodatku chętnie nawrzuca na swoją siostrę rodzicom, byle tylko wyznaczyli jej karę…

Złapałam spojrzenie Olka; pucharek w którym wcześniej były lody teraz stał pusty. Uśmiechnęłam się, chłopak zawsze jadł najwięcej i najszybciej z nas, a mimo to miał nienaganną sylwetkę, nawet nie ćwiczył za bardzo – tyle co na wychowaniu fizycznym, no i jeszcze wtedy, gdy wychodził z nami na rolki. Uśmiechnęłam się do niego, odwzajemnił mój grymas, ale jego wzrok świadczył o tym, że był zupełnie nieobecny, gdy to robił. Zastanowiłam się o czym myśli, jednak wolałam nie pytać. Czasem lepiej, gdy pewne rzeczy pozostają tajemnicą. Zabrzmiało to tak, jakby światło dnia miało opromieniać tylko tę wesołą i czystą sferę dnia, a noc skrywać nieczyste i mroczne tajemnice. Nieprawda, przecież w świetle dnia też widać wszelkie zbrodnie…

-          Dobra, zbieramy się? – padło pytanie z ust Filipa.

-          Nie, dajcie mi pięć minut – odpowiedział mu Konrad, delektując się miętowymi lodami. – Przepraszam, ale samemu takie lody nie smakują tak dobrze jak teraz, hello! – powiedział z zawadiackim uśmiechem.

Uśmiechnęłam się, teraz ja byłam nieobecna. Wyjęłam paczkę Marlboro i po raz drugi tego dnia odpaliłam papierosa. Zapalniczka to druga rzecz, z którą się nie rozstaję. Dorwało mnie błagalne spojrzenie Filipa i wyciągnęłam z torby paczkę, podając mu ją. Poczęstowałam także Olka, ale ten odmówił. Wypuszczałam dym, tworząc kółka. Poczułam, że robi się trochę zimniej, wilgotne powietrze powodowało, że rosa zaczynała tworzyć się na trawie. Sparyń pomału cichł, mimo że zbliżała się dopiero dziewiętnasta. A ja przed dwudziestą nie miałam zamiaru wracać do domu. Jeszcze jeden dzień wakacji – pomyślałam.

Szpulka zjadł w końcu swoje lody i podnieśliśmy się, by wyjść z tarasu ze stolikami. Zapadła między nami cisza, refleksyjna cisza, ja kończyłam mojego papierosa, Fifi był w połowie.

-          No ludzie, co tacy cisi jesteście? – zapytał głośno i wesoło Konrad. – Mamy wakacje!

-          Nie, Szpula, to już jest rok szkolny. – westchnął Fifi, rzucając swojego papierosa na ulicę.

-          Właściwie dlaczego mówicie na mnie „Szpulka”? – zapytał. Czasem miałam wrażenie, że on po cichu bierze jakieś LSD, często był nienaturalnie ożywiony.

-          Bo masz na nazwisko „Nitka”. A nitkę nawija się na szpulkę, jak wiesz.

-          I tak nie wiem dlaczego „Szpulka”, no ale nie mam nic przeciwko. W ogóle wiecie, że ta ruda chodzi do c? Poza tym ma na imię Krysia.

-          Nie wiem, jak ty to robisz, że tak szybko podrywasz dziewczyny – westchnął Olek. – I nie wiem po co.

-          Ej, mnie jeszcze nie poderwał! – wytknęłam Olkowi język.

-          No tak, ale ty jesteś inna…

-          Co masz na myśli?

-          No jak siostra jesteś. A siostry się nie podrywa, nie?

-          Hm, no niby tak…

Ponownie zapadło milczenie. Mimo że szliśmy powolnym krokiem w końcu dotarliśmy pod mój dom. Chłopcy chcieli się pożegnać – wiedzieli, że moi rodzice za nimi nie przepadają – ale ja postanowiłam iść z nimi dalej, bo byłam niemal pewna, że do dwudziestej pierwszej się nie rozejdą. I faktycznie, weszli do domu Olka. Uwielbiałam jego rodzicielkę, emanowało od niej ciepło i naprawdę, naprawdę chciałabym mieć taką kobietę w rodzinie. Weszłam razem z przyjaciółmi do przedsionka i zdjęliśmy buty, chłopaki patrzyli na mnie z minami starych wyjadaczy, bo oni zdjęli swoje już dawno, a ja dopiero rozplątałam sznurówki jednego glana. Aleksander krzyknął do swojej mamy „Cześć”, a ja, Konrad i Filip w chórku „Dzień dobry, pani Piskała!”. Olek wywrócił oczami, ale uśmiechnął się. Pani Zofia pojawiła się przy nas po chwili z uśmiechem.

-          O, Flawia! – zwykle nie znosiłam tego imienia, ale sposób w jaki wypowiada je mama mojego przyjaciela mi odpowiadał. – Nie wiem jak ty z nimi wytrzymujesz, może jak pójdziecie do pokoju Olka to zrobi mu się głupio i w końcu posprząta. Poza tym świetnie wyglądasz z tym kolczykiem – uśmiechnęła się. Była trzydziestosiedmioletnią kobietą, widać było, że jej syn jest do niej podobny.

Nie tylko pod względem wyglądu, z charakteru też. Aleksander po niej odziedziczył miłość do zwierząt – właśnie rzucały się na niego trzy kundelki, które za chwilę wybiegły na podwórko – no i to wielkie serce, które miał. Czasem próbował nam wmówić, że jego mama go denerwuje, ale wszyscy wiedzieliśmy, że nawet jeśli tak jest, to i tak ją bardzo kocha.

Poza tym, pani Zosia była bardzo tolerancyjna – nie miała nic przeciwko kolczykowi w uchu syna, chociaż wiele matek obruszyłoby się na prośbę o zgodę na coś takiego. Jeżeli w pokoju jej syna śmierdziało papierosami, to tylko pytała czy to on palił – Aleksander zawsze zaprzeczał, bo on palił tylko raz na jakiś czas. Nawet gdyby się przyznał, to z pewnością miałby powiedziane, żeby poczytał sobie o skutkach i zdecydował, czy chce sobie niszczyć zdrowie.

To może i wygląda, jakby kobieta nie martwiła się o syna, a przecież przejmowała się nim, chociaż nie musiała – Olek był bardzo odpowiedzialnym facetem.

Nie myliłam się wcześniej – do domu Aleksander odprowadził mnie o dwudziestej pierwszej trzydzieści, poczuwając się w obowiązku, by po drodze nie stała mi się żadna krzywda.

I – jak zawsze – w domu zamiast życzeń urodzinowych czekała mnie reprymenda, że wracam późno, a teraz powinnam przejmować się nauką.

-          Dobrze, rozumiem, dzisiaj pierwszy dzień szkoły, więc mogłaś pójść, świętować z przyjaciółmi – powiedziała moja mama. – Obawiam się jednak, że już niedługo nie będziesz mogła z nimi spędzać tak dużo czasu, powinnaś się uczyć. Poza tym masz szlaban na wyjścia na dwa tygodnie za ten kolczyk. Nie mam już siły do ciebie. Nie mogłabyś jak Lena…

-          Mamo, dzisiaj jest nie tylko pierwszy dzień szkoły i nie tylko dlatego byłam z chłopakami. Dzięki za życzenia urodzinowe – posłałam jej sarkastyczny uśmiech i poszłam do siebie do pokoju.

Od razu przebrałam się w piżamę i położyłam spać, postanawiając, że wezmę rano długi prysznic.

*

Jestem cholernie szczęśliwa, że to odzyskałam.

Gdy przeczytałam ten rozdział, zorientowałam się, że mimo tego, że pisałam go jakoś w marcu tego roku, teraz piszę trochę inaczej... ale to mi się podoba. Lubię ten drugi rozdział, może dlatego, że rzeczywiście go lubię, a może dlatego, że właśnie go odzyskałam.

Pozdrawiam Was,
naprawdę szczęśliwa - Soul Dreamer.