Rozdział czwarty

 "Bez zła nie ma dobra, bez kłamstwa nie ma prawdy"

Wchodząc do siódemki – naszą pierwszą lekcją była godzina wychowawcza – po raz pierwszy w życiu poczułam się trochę zestresowana. Jednak już na wejściu chłopcy zagadali panią Lalewicz tak, że po chwili była ona zupełnie zaskoczona ich zdolnościami konwersacyjnymi i śmiała się zadziwiająco głośno, jak na tak drobną istotkę. Wreszcie, bez większych konsekwencji, mogliśmy usiąść w ławkach. Mimo wcześniejszej rozmowy z Aleksandrem czułam się jakoś tak dziwnie przybita, bo zdanie moich rodziców zupełnie mnie nie obchodziło, a jednak chciałam, żeby ktoś mnie docenił.

Nasza wychowawczyni poprawiła mi humor w dość komiczny sposób opowiadając o reszcie nauczycieli – w otwarty sposób mówiła, za kim przepada, a kogo nie lubi. Opowiadała również o sobie, widać było, że miała do siebie dystans.

Co jakiś czas łapałam spojrzenia Fabiana, kierowane na mnie. Poprzedniego dnia zachowałam się dość głupio, reagując w taki sposób, w jaki zareagowałam, ale nie żałowałam, bo nie było czego. Szczerze mówiąc bardziej zdenerwował mnie Konrad, próbując tłumaczyć mnie temu całemu Cymersowi. To nie jego sprawa, jak zachowałam się wobec nowego kolegi z klasy. Jeśli odczuwałabym potrzebę, by go przeprosić i powiedzieć, że jestem impulsywna i szybko przychodzi mi gniew, to zrobiłabym to sama. Zresztą – Fabian chyba i tak się nie gniewał, tak uznałam po jego ciągłym obracaniu się w moją stronę.

Mimo tego, że lekcja na pewno nie była nudna – sposób opowiadania polonistki potrafił zmusić niejednego do posłuchania – to ja nie skupiałam się w ogóle i gdy tylko zadzwonił dzwonek szybkim tempem wyszłam z sali, próbując zorientować się gdzie może być sala numer jedenaście, w której to mieliśmy mieć matematykę.

Siedziałam na ławce pod jedenastką, bo chłopaki poszli do sklepiku szkolnego, kupić sobie coś do picia. W końcu jednak znudzona trzema minutami spoczynku, wstałam, w celu odnalezienia moich przyjaciół. Już parę metrów przede mną dostrzegłam Fabiana idącego w przeciwnym kierunku niż ja – miał otwartą butelkę z wodą. Muszę przyznać, że wyglądał nieźle. Cóż, stało się to, czego się obawiałam – chłopak, mimo moich szczerych prób omijania go szerokim łukiem już  kilka metrów przede mną zapytał:

-          Hej, mam nadzieję, że się nie gniewasz za wczoraj?

-          Nie, już mi przeszło. Ale wiąż te sznurówki – wskazałam na jego trampki, z których oczywiście wystawały niezwiązane sznureczki. – Zabijesz kogoś kiedyś.

-          Fabian – podał mi rękę.

-          Wiem – powiedziałam, odwzajemniając gest.

-          Ładne imię. Znaczy – szybko dodał, gdy zobaczył mój ironiczny uśmiech – miałem na myśli imię „Flawia”. Jest takie… nietypowe. Lubię je.

-          Naprawdę? Nie sądziłam, że ktoś taki się znajdzie. Znaczy parę osób mi to mówiło, ale ja naprawdę wolałabym mieć na imię Czarna. Albo Anna. Cokolwiek – wypaliłam.

-          Twoi przyjaciele chyba też je lubią. Czasem to co jest niezwykłe, nietypowe, jest najfajniejsze, właśnie ze względu na swoją inność. A poza tym nie powinnaś narzekać, to przecież tylko imię. Ładne imię – uśmiechnął się, a w jego policzkach ukazały się dołeczki.

Był miły, zaskakująco miły. Wszyscy, których zdarzyło mi się spotkać w podobnych okolicznościach mieli mi za złe to, że nazwałam ich idiotami – nawet jeśli miałam rację. Nigdy nie próbowali mnie przepraszać – a Fabian nawet powiedział, że miałam ładne imię. Zdziwiło mnie to, ale nie zdążyłam wyrazić mojego zdziwienia jakoś konkretnie, ponieważ zadzwonił dzwonek i musieliśmy zebrać się pod salą lekcyjną. Matematyka to był przedmiot, którego naprawdę nie znosiłam w mojej poprzedniej szkole – miałam pięćdziesiąt trzy procent obecności i dwóję na koniec. Po prostu nie lubiłam nauczycielki, denerwowała mnie, zresztą – z wzajemnością. Nie znosiłyśmy się i każda nasza wspólna obecność podnosiła ciśnienie zarówno mnie jak i pani Malickiej. Pięćdziesiąt trzy procent i dwója to obopólna zgoda – ona nie chciała widzieć mnie po raz kolejny i ja jej także. Liczyłam, że w liceum nauczyciel nie będzie tak wredny jak ona. Bo chciałam się uczyć – ale z drugiej strony nie miałam na to ochoty. To zajęcie przytłaczało mnie, nudziło… wolałabym spędzać czas z przyjaciółmi, ale wiedziałam, że jeśli się za siebie nie wezmę, to na pewno nie będę miała dobrej pracy. Już sam fakt, że dostałam się do tego liceum to cud… albo zasługa moich rodziców.

Pod salą spotkałam moich przyjaciół. Konrad, Olek i Fifi spojrzeli na mnie i Fabiana z uśmiechami. Odwzajemniłam ich grymas, po czym podeszłam do nich, niezbyt grzecznie ignorując mojego nowego kolegę, który wcale się tym nie przejął, tylko poszedł za mną i rozpoczął luźną konwersację z moimi przyjaciółmi. Niestety nie za długo sobie porozmawialiśmy, bowiem nowy nauczyciel przyszedł szybko.

Pani Lalewicz mówiła, że jest w porządku – przypomniałam sobie. Powinno być dobrze – stwierdziłam, lustrując uśmiech nauczyciela. Gdy już usadowiliśmy się na swoich miejscach, ja po raz kolejny z Olkiem, nauczyciel spojrzał na nas swoimi niebieskimi oczami i postanowił się przywitać.

-          Dzień dobry, nazywam się Rafał Warmiński i jak się domyślacie, będę uczył was matematyki. Słyszałem, że wielu z was miało problemy z matematyką, ale postaram się to zmienić – uśmiechnął się, patrząc na mnie. – Nie twierdzę, że matematyka to ciekawy przedmiot. – urwał na chwilę, by usadowić się na biurku, po czym kontynuował: - Chociaż mnie fascynuje, to was niekoniecznie. Postaram się to zmienić, udowodnić, że mój przedmiot może być ciekawy.

-          Matematyka? Ciekawa? – jęknęła któraś z uczennic, której imienia nawet nie pamiętałam.

-          Widzę, że ktoś miał tutaj nudnego nauczyciela – mruknął pan Warmiński i w jego oczach coś zalśniło. – Wszystko jest kwestią przekazu. Chodzi o to, żebyście mi zawsze mówili, kiedy czegoś nie rozumiecie.

-          Zawsze? – po raz kolejny usłyszałam głos tej samej uczennicy.

-          Tak, zawsze. Chcę, żebyście rozumieli. Jeżeli macie zapowiedzianą kartkówkę i nie rozumiecie danego działu, przychodźcie, przekładajcie i proście, żebym wytłumaczył wszystko po raz kolejny, tyle razy, ile będzie trzeba.

Rzeczywiście, okazuje się w porządku. Ma powołanie. – uznałam.

Na przerwie po raz kolejny podszedł do mnie Fabian, akurat siedziałam z Olkiem, który postanowił pójść do toalety, gdy tylko zobaczył zbliżającego się chłopaka. Czy on nie próbuje mnie wyswatać?! – pomyślałam.

-          Może spotkamy się po lekcjach? – zapytał bez pardonu. – Mieszkam tu niedaleko, w Pirawach, mogę przyjechać – uśmiechnął się. Miałam ochotę się skrzywić. Umawiać się tak od razu?! – nie miał na co liczyć.

-          Nie, mam szlaban, więc nie da rady. – spojrzałam na niego z udawanym żalem.

-          A długi ten szlaban?

-          Dwa tygodnie.

Zapadła nagła cisza. Na pewno nie pomyślał, że chcę go spławić, bo dalej siedział na ławeczce obok mnie. Jezu, on się nie odczepi. Dlaczego nie przywala się do Wiolki albo do którejś innej?! – pomyślałam.

Chłopak na siłę próbował kontynuować naszą rozmowę, ale moje lakoniczne odpowiedzi zbyły go i w pewnym momencie umilkł całkowicie. Cisza jednak stała się niezręczna, a więc ja postanowiłam być trochę milszą i podtrzymać naszą konwersację. Wiedziałam, że na odzew ze strony chłopaka będę mogła liczyć. Był naprawdę towarzyski, widziałam jak zapoznawał się z pewnymi osobami już dzień wcześniej, po prostu nie przywiązywałam do tego większej uwagi.

Przez kolejne przerwy rozmawiałam z moimi przyjaciółmi i czasami z Fabianem. Umówiłam się z chłopakami po szkole, wiedząc, że w drugim dniu w nowej szkole nie będzie zadane absolutnie nic. W końcu najpierw musieliśmy poznać nauczycieli – dopiero później przedmiot.

Wróciłam do domu godzinę wcześniej niż Lena, więc w domu byłam tylko ja, kucharka i sprzątaczka, przychodząca co drugi dzień. Mama zawsze miała mi za złe, że nie zgadzałam się na wpuszczenie jej do mojego pokoju, który był uosobieniem chaosu, ale ja nie chciałam, żeby ktokolwiek grzebał mi w moich rzeczach. Jeśli miałam mieć porządek, to powinnam go sobie robić sama. I tak też było, jeśli uznawałam, że mam dość wszechobecnego brudu, po prostu brałam odkurzacz, szmatki i wszystko inne i sprzątałam. Zazwyczaj robiłam to raz w tygodniu, ale szybko robiło się brudno… Nie przejmowałam się tym, bo mama nawet mi już o tym nie wspominała – kiedyś jej powiedziałam, że jeśli przeszkadza jej cokolwiek w moim pokoju, to może do niego nie wchodzić. I rzeczywiście – od tamtej pory nie wchodziła.

W moim pokoju włączyłam głośną muzykę i zaczęłam tańczyć. Owszem, w większości słuchałam metalu, ale zdarzało mi się też posłuchać muzyki bardziej rytmicznej, takiej do tańca. Był on moją ukrytą pasją, wiedział o niej tylko Aleksander, który kiedyś przyłapał mnie na tańczeniu i być może sprzątaczka i kucharka, ale one mnie nie obchodziły. Taniec pozwalał mi uwolnić swoje emocje i po cichu marzyłam o jakimś konkursie tanecznym, ale nigdy nie odważyłabym się do niego pójść, poza tym nie umiałam za wiele – byłam samoukiem i o ile w mojej szafie znajdowały się jedne legginsy (szpagat robiony w dżinsach albo bojówkach nie wychodził najlepiej) – umiałam niezbyt wiele. Żadnych konkretnych kroków, byłam po prostu wygimnastykowana… Aleksander co prawda uznał, że robię to świetnie, ja jednak mu przeczyłam i poprosiłam, by zostało to między nami. Zgodził się, kręcąc przy tym głową, nie rozumiałam go. Dla mnie taniec był tylko w sferze marzeń, a poza tym był sposobem na wyładowanie niepotrzebnej energii.

A jaka ta energia była wtedy? Chyba nagromadzenie złości na mamę. Sama nie wiedziałam dlaczego, bo już od dłuższego czasu byłam przyzwyczajona do tego, że traktuje mnie zdecydowanie gorzej niż Lenę… a jednak, jednak denerwowała mnie niesprawiedliwość. Nie tylko wobec mnie, ale wobec kogokolwiek, dlatego ludzie często denerwowali się na mnie. Po prostu każdemu potrafiłam wytknąć to, że jest niesprawiedliwy wobec drugiej osoby, a szczerość czasem boli lub… denerwuje.

Ale niesprawiedliwość każdy z nas ma w genach. W końcu nawet ja części ludzi nie lubiłam z miejsca. Jak to jest, że jednych kocha się za nic, innych za to samo nienawidzi?

Po takich rozmyślaniach zaprzestałam tańca, wyłączyłam muzykę i poszłam zjeść obiad przygotowany przez panią Urszulę. Był naprawdę smaczny, zastanowiłam się czy moja mama byłaby w stanie taki przygotować. Wątpiłam w to, po całym dniu pracy w firmie w papierkach nie umiałaby skupić myśli na czymś innym niż relaksującej kąpieli lub zakupach w sobotę – jej wolnym dniu. Dziwiłam jej się, z opowieści babci pamiętałam, że gdy była młodsza kochała szyć i postanowiła zrobić z tego biznes. Założyła własną firmę, szyjącą ciuchy, było coraz więcej pracowników, a matce szło bardzo dobrze w tym biznesie. A czy tata byłby w stanie cokolwiek ugotować? Nie wiedziałam czy umiałby cokolwiek oprócz zarządzania sklepem z obuwiem. W sumie to praktycznie mogłam ubierać się za darmo – z jednej strony buty, z drugiej – ubrania.

Nie chciałam, w przeciwieństwie do Leny. U mojej mamy szyto głównie ubrania typowo dziewczęce, a u taty nabywałam tylko trampki, bo wystarczały mi one i glany. A z ciuchów wolałam czarne spodnie i jakieś bluzki, nawet kolorowe. Spódniczki i sukienki zakładałam możliwie jak najrzadziej, na dyskoteki szkolne nie chodziłam w ogóle.

Nie żałowałam, bo nie było czego.

Po zjedzeniu obiadu zarzuciłam na siebie cienką, czarną kurtkę, założyłam glany i wyruszyłam do kawiarenki niedaleko mojego domu. Tam sprzedawali najlepsze lody i tam miałam spotkać się z chłopakami.

Przybyłam wcześniej na miejsce spotkania, ale chłopcy już tam byli.

-          Spóźniłam się? – zapytałam ich, nieco przestraszona.

-          Nie, jesteś przed czasem…

-          Wy też. Dlaczego? – spojrzałam zdziwiona na Konrada.

-          A tak jakoś, raz chcieliśmy się nie spóźnić – wyjaśnił mi Nitka.

-          Aha, tak, rozumiem – zrobiłam wielkie oczy, bo nie rozumiałam. Spojrzałam na ludzi przechodzących ulicą.

-          Zaprosiliście go?! – szepnęłam.

-          Tak – uśmiechnął się Fifi.

-          Jak coś, to mnie tu nie było, szlaban mam – szepnęłam w konspiracji i odskoczyłam od stolika na zewnątrz, po czym pobiegłam tyłem, przeskoczyłam niski, biały płotek i obrałam kierunek, który miał zaprowadzić mnie do domu.

Wpakowałam się… Kłamstwo zawsze wyjdzie na jaw – przebiegło mi przez myśl. Krzaki przez które biegłam – a później szłam – denerwowały mnie i spowalniały mój rytm. Nie miałam ochoty wracać do domu, bo po prostu nie miałam tam co robić. Kolejna kłótnia z Leną? Zamknięcie się w pokoju i siedzenie z laptopem na kolanach? Chociaż pierwsza opcja wydawała się ciekawsza – wybrałam tę drugą. A przecież ona nie wyklucza kłótni… - pomyślałam i miałam nadzieję, że nie zrobiłam tego w złą godzinę. 

*

Witam. Tym rozdziałem mogłam Was zanudzić i za to przepraszam, ale chciałam Was trochę wprowadzić w świat Flawii; sama przy ponownym czytaniu myślałam, że umrę z nudów...
Niemniej jednak czekam na Wasze opinie i pozdrawiam Was serdecznie.

PS Tę  p i o s e n k ę  męczę już od kilku dni. Polecam.