Rozdział szósty

"Nawet najgorszy zbrodniarz - jeśli kocha - ma w sobie odrobinę dobra." 

Gdy wróciłam do domu i zobaczyłam Lenę, tylko wywróciłam oczami. Siedziała w salonie, z nosem w książce od historii, kując się do następnej lekcji. Natomiast gdy ona zobaczyła mnie od razu porzuciła książkę i zaczęła zadawać mi pytania:

-          Kto to był? Masz chłopaka? Dlaczego ja nic o tym nie wiem? W końcu jestem twoją siostrą! Swoją drogą nawet ładny jest. A jaki jest z charakteru? Lubi cię?

-          Nie wiesz, bo nie musisz wiedzieć. I moją siostrą przestałaś być już jakiś czas temu, gdy zaczęłaś zdradzać wszystko, co ci mówiłam rodzicom i teraz, gdy wszystko co robię krytykujesz. Więc z łaski swojej odpieprz się… A, no i jeśli interesuje cię to tylko dlatego, że chcesz coś powiedzieć rodzicom, to spoko, mów, że ja, Olek, Konrad, Filip i Fabian będziemy tworzyć pięciokąt. Uczymy się geometrii erotycznej.

-          Siostra… - Lena zrobiła wielkie oczy. – Jesteś moją siostrą mimo wszystko.

-          Ale ty moją nie jesteś. I nie mów do mnie „siostra”, to jeszcze gorsze niż „Flaw”. Bo zakłamane – powiedziałam, wchodząc po drewnianych schodach.

Nie widziałam już jej oczu, ale byłam przekonana, że są skierowane na mnie. Z pewnością się nie myliłam; dziewczyna była przerażona tym, co usłyszała. Zawsze głosiła, że prawda przede wszystkim, a tymczasem po usłyszeniu jej była przerażona. Niestety sama sobie na nią zasłużyła…

Nie umiała być dobrą siostrą, ja nie umiałam już dłużej próbować z nią rozmawiać.

Postanowiłam ją zignorować i zatopiłam się w muzyce, przeglądając albumy ze zdjęciami. W pierwszym było mnóstwo fotografii moich i Leny, na których często obejmowałyśmy się, albo robiłyśmy coś wspólnie. Wiedziałam, że te czasy już nie wrócą. Uśmiechnęłam się, bo jako dzieciaki byłyśmy urocze.

W drugim z albumów była moja Rodzina. Pełno zdjęć Filipa, Konrada, Olka i moich. Kilka ostatnich miejsc w zbiorze było pustych. Zastanowiłam się jakie fotografie wypełnią tych kilka luk i następne albumy. Uznałam, że z pewnością na nich będę znajdować się ja, razem z moimi przyjaciółmi. Nie umiałam sobie wyobrazić, że ktokolwiek mógłby zająć miejsce chłopaków, bo oni byli dla mnie idealni. Mieli pewne wady, ale akceptowałam je w pełni. Konrad flirtował przy każdej dogodnej okazji, ale umiał być poważny i uczuciowy. Filip był cichy i skryty, ale też przy mnie i Tatianie umiał się otworzyć. A Olek… Olek był takim idealnym przyjacielem, wiedział kiedy być cicho. Po prostu mistrz wyczucia, z dużym poczuciem humoru.

Byłam im wdzięczna za to, że są. Niejedna dziewczyna mogłaby im pozazdrościć takiej wyrozumiałości. Na przykład Wioletta Ambrozińska. Nie rozumiałam jej zachowania, nie wiedziałam – zazdrość o chłopaka przyczyną nienawiści do dziewczyny? To wydało mi się niedorzeczne.

Postanowiłam następnego dnia z nią porozmawiać. Liczyłam na pokojowe rozwiązanie jej problemu, ale wiedziałam, że to praktycznie niemożliwe, w końcu tych spojrzeń pełnych nienawiści i kierowanych do mnie nie dało się zatrzymać jedną rozmową. A jutro nadeszło niespodziewanie szybko.

Na pierwszej przerwie nie rozmawiałam z nikim innym oprócz Olka; Konrad rozmawiał z Kryśką, tą rudą, natomiast Filip siedział z Tatianą. Zastanowił mnie fakt, że Szpulka kręci się w pobliżu jednej dziewczyny ponad tydzień. Zwykle po takim okresie czasu tracił zainteresowanie dziewczyną, a tu proszę – niespodzianka. Czyżby ruda naprawdę mu się spodobała? Nie musiałam jednak długo czekać na drugą przerwę, ponieważ lekcja wiedzy o społeczeństwie przeleciała mi nadzwyczaj szybko. Fabian podszedł do mnie, a zaraz za nim powlekły się złowrogie błyski w oczach Wioletty. Wyraz twarzy dziewczyny zmieniał się, gdy patrzyła na zielonookiego. Postanowiłam rozjuszyć ją jeszcze bardziej i flirtowałam z brunetem w najlepsze, śmiejąc się głośno i uśmiechając często. Na jego dotyk na mojej dłoni lub przedramieniu reagowałam delikatnymi drgnięciami, które bynajmniej nie były powodowane złością, nawet sprawiały mi trochę przyjemności.

Nie musiałam długo czekać na efekty, blondyneczka podeszła do mnie w pierwszej z chwil, w których oddalił się ode mnie chłopak.

-          Spieprzaj od niego – warknęła.

-          Niby dlaczego? – zapytałam.

-          Bo to mój chłopak – powiedziała z wyższością.

-          Były chłopak, uzupełniając twoją wypowiedź – uśmiechnęłam się złośliwie. – I to moje życie, poza tym jego wybór. Jeśli cię nie chce – a cię nie chce i ma rację – to jego wola i ją uszanuj. I się od niego odczep – powiedziałam wrednie. Nie wiedziałam co we mnie wstąpiło.

-          Jeszcze go odzyskam, zobaczysz – mruknęła, a ja wiedziałam, że to na pewno nie jest mój pierwszy konflikt z nią.

Po chwili podszedł do nas Olek.

-          Co się dzieje?

-          Nic, Wioletka właśnie sobie idzie, prawda?

-          Tak – przytaknęła mi ze złością, po czym oddaliła się od nas.

-          O co chodzi? – padło pytanie z ust chłopaka.

-          O nic, nie martw się.

-          Idziesz dzisiaj po południu ze mną na rolki?

-          Chętnie. A Filip i Konrad?

-          Filip spotyka się dziś z Tatianą, a Konrad z tą Krysią. Sama rozumiesz, zostajemy sami, we dwoje, cztery oczy, cztery nogi, czterdzieści palców…

-          Okej, dobra, stop, nie chcę wiedzieć co wymieniałbyś dalej – powiedziałam z uśmiechem. – Ale rolki chętnie zawsze.

Wyczuwałam w Olku coś, czego nie wyczuwałam w nim nigdy wcześniej. Mówił, poruszał się w inny sposób i wiedziałam, że cieszy się, że zostajemy we dwoje, chyba chciał mi coś powiedzieć i z czasem zmieniłam plany – zaprosiłam go do siebie do domu na podwieczorek. Zgodził się, a ja zastanowiłam się co właściwie będziemy robić. Na pewno coś się znajdzie, w końcu jesteśmy przyjaciółmi, tematów do rozmów nie zabraknie – pomyślałam.

A jednak się pomyliłam. Już od samego początku w moim pokoju zapadła głucha cisza, milczenie wdzierało się w moje uszy. Wiedziałam, że Olek chce mi coś powiedzieć, inaczej każdy temat nie urywałby się po kilku minutach. Widząc, że konwersacja upada, udałam się do kuchni po obiecany podwieczorek i herbatę, a gdy weszłam do pokoju Aleksander nerwowo bawił się palcami.

Obserwowałam go przez moment, wpatrywałam się w jego spuszczone, brązowe oczy. Zaczęłam pytać go, co tam z psami, jak mu idzie matma, albo obiecane sobie poranne bieganie, ale odpowiadał półsłówkami. Wyraźnie był zdenerwowany i wiedział, że już się nie cofnie. Zastanawiałam się, co może go gryźć i w milczeniu zaczęłam kręcić się na krzesełku obrotowym, jednocześnie śpiewając jakąś głupią i śmieszną piosenkę z dzieciństwa.

Śmiałam się razem z Olkiem z jej słów, gdy w pewnym momencie on wypalił:

-          Kocham cię, Flawia.

-          Ja ciebie też – zaśmiałam się, nie rozumiejąc, że on mówił naprawdę.

-          Ale ja cię kocham… serio cię kocham.

-          Ale siostry się nie kocha… w taki sposób – powiedziałam, a widząc jego spuszczoną głowę zrozumiałam, że palnęłam bez sensu. – Aleksander, spójrz na mnie – szepnęłam, podjeżdżając do niego na krzesełku i ujmując jego dłonie w moje. Gdy uniósł głowę i spojrzał mi w oczy kontynuowałam: - Ja wiem, że zasługujesz na miłość w pełni, bo jesteś cudowny. Ale… to nie jest takie proste. Kocham cię, ale tylko jak brata. Zasługujesz na więcej, jestem do bani – tym razem to ja spuściłam wzrok, nie puszczając jego dłoni.

-          Nie, nie jesteś do bani. To ja, bez sensu, nie powinienem był ci tego mówić… - zapadło chwilowe milczenie.

-          Długo? – pokiwał głową w milczeniu.

-          Praktycznie odkąd cię poznałem. Wiedziałem, że jesteś inna i że to ciebie chciałbym mieć. Ale ty jesteś jak ptak, wolna… cudowna, nieuchwytna. – zarumieniłam się.

-          Cholera, Olek… - przytuliłam się do niego, czując, że robi mi się go żal.

Tyle czasu był we mnie zakochany, a ja nie dostrzegałam nic. Na pewno nie powinien tyle czasu patrzeć na mnie inaczej, myśleć o mnie inaczej, kochać mnie inaczej, być moim przyjacielem inaczej. Zawsze chciałam, by był szczęśliwy, a tymczasem nie mogłam mu dać tego, czego naprawdę chciał, czego pragnął… Bo ja go nie kochałam i tego byłam pewna. Uwielbiałam go, ale tylko jako przyjaciela.

Dlatego słysząc jego smutne westchnienie i czując jak mocniej mnie przytulał miałam wrażenie, że serce rozpada mi się na kawałki. Po chwili chciał się oderwać, ale ja mu nie pozwoliłam, trzymając go w ramionach mocniej.

-          Ja już pójdę… bez sensu, nie powinienem był ci mówić, Flawia. Bylibyśmy dalej przyjaciółmi, a tak…

-          Już nimi nie jesteśmy? – zapytałam, zaszkliły mi się oczy. – Zostań, proszę – spuściłam wzrok.

-          Jesteśmy, jeśli tylko ty tego chcesz, to będziemy. – ulżyło mi. – Mam zostać? – pokiwałam głową.

Przez jakiś czas trwaliśmy w milczeniu, ja przeszłam na moje łóżko. Naprawdę żałowałam, że nie zakochałam się w moim przyjacielu, ale nie mogłabym go oszukiwać, udawać miłości. Czułam, że to nie przeszłoby żadnej próby. Żeby z kimś być, trzeba go kochać. A nie przyjaźnić się…

Ciężko mi było wypowiedzieć następne słowa:

-          Olek… ale na pewno chcesz dalej być moim przyjacielem?

-          Chcę. Jakbym nie chciał, to bym stąd poszedł, ignorując twoje prośby. Boisz się tylko jednej rzeczy, prawda? – kiwnęłam głową. – Nie bój się, przyjaciół nie stracisz – cmoknął mnie w czubek głowy. – Mam nadzieję, że na takie przyjacielskie gesty mogę sobie pozwolić? – zapytał.

-          Możesz – uśmiechnęłam się i dałam mu kuksańca w bok. – Ej, czeka jeszcze ciasto upieczone przez Ulę, zaraz je przyniosę i zjemy – powiedziałam, czując jak atmosfera opada.

Mimo to wiedziałam, że długo w noc nie będę mogła zasnąć…

Zastanawiałam się czy chłopaki wiedzieli o uczuciu Olka. Czy brązowooki ufał im na tyle, by zawierzyć to, że zakochał się w siostrze? Nie byłam tego pewna, ale w życiu niczego nie można być pewnym. Wiedziałam, że od tamtej chwili nic nie będzie takie samo… Chciałam dalej patrzeć na Aleksandra i wiedzieć, że to tylko przyjaciel. I że on myśli o mnie to samo, a przecież tak nie było. Najbardziej bolało mnie to, że on prawdopodobnie cierpiał, nieodwzajemniona miłość umie ranić bardziej, niż może się wydawać. Tym bardziej jeśli obiekt naszych uczuć jest bardzo blisko i wiemy, że nic nie może nam pomóc w dosięgnięciu go. Bo czasem blisko może oznaczać dalej, niż by się wydawało.

Zastanawiałam się jak miałam się zachowywać przy Olku w następnych dniach, bo mimo że atmosfera już została w pewnym stopniu rozładowana, to nie było takie łatwe. Noc wyciąga z nas, ludzi, najgorsze rzeczy, a przemyślenia, które przebiegają w nocy przez nasze głowy pozostają w środku przez całe dnie. Wtedy wydaje się, że wszyscy wiedzą co się myśli i czuje i człowiekowi jest wstyd.

Z jednej strony chciałam skonsultować tę sytuację z chłopakami, ale z drugiej po prostu nie mogłabym. W końcu nie byłam pewna, czy Olek mówił o wszystkim Fifiemu i Szpulce, a nie chciałam go zdradzać. On nie powiedział o mojej pasji chłopakom, więc ja postanowiłam być wobec niego równie lojalna.

Szkoda, że nie wiedziałam co mam zrobić i potrzebna mi była rada, której nie mogłam nigdzie uzyskać… 

*

Ten rozdział jest krótki, wiem, przepraszam. 

Zachęcam do komentowania, to naprawdę daje motywację do dalszego pisania.

Pozdrawiam Was serdecznie <3