Rozdział siódmy

"Jeden szczery uśmiech jest lepszy niż sto tysięcy fałszywych."

Z Aleksandrem nie było tak źle, jak się spodziewałam. W sumie wszystko było praktycznie naturalnie, tylko czasem wymienialiśmy między sobą spojrzenia, które świadczyły, że wiemy coś więcej i – to było oczywiste, przynajmniej u mnie – sporo czasu o tym myślałam. Nie wiedziałam co miałam na to poradzić, ciągle zastanawiałam się jak czuł się Olek, kto o tym wiedział i dlaczego zakochał się akurat we mnie. Nie byłam warta poświęcenia uwagi, chociaż w sumie nigdy nie uważałam się za brzydką, nie sądziłam też, żeby ktoś mógł uznać mnie za piękną. Chociaż wiedziałam, że w człowieku liczy się charakter, nigdy nie przypuszczałam, żeby mój był wart zauważenia. A jednak…

Coraz więcej czasu spędzałam z Fabianem i czułam się winna, mimo że przecież nie angażowałam się w to. To były niewinne, czysto koleżeńskie spotkania, które były inicjowane praktycznie tylko przez niego, a jednak miałam wrażenie, że zdradzam Olka, chociaż nie byłam z nim w związku! Niemniej jednak czułam się bardzo skrępowana, tak jakby brunet kontrolował wszystkie moje ruchy. Wiedziałam, że tak nie jest, ale dlatego, że nie chciałam go zranić, nie umiałam przestać się hamować przed czymkolwiek.

Nie twierdziłam, że byłam szczęśliwsza, gdy jeszcze nie wiedziałam o jego uczuciu do mnie, ale na pewno byłam swobodniejsza. W pewnym momencie chciałam z nim porozmawiać o tym, czy ranię go czymkolwiek, ale zrozumiałam, że nawet gdyby tak było odpowiedziałby mi, że nie… Próbowałam więc pozbyć się uczucia ciągłej obserwacji i żyć normalnie.

Nie było to jednak łatwe.

Z Leną praktycznie nie rozmawiałam, zresztą mój dom zaczęłam w myślach nazywać twierdzą milczenia – rodzice odzywali się do mnie tak rzadko jak tylko mogli, więc ja też nie próbowałam nawiązać kontaktu. Nie potrzebowałam tego, wiedziałam, że i tak im na mnie nie zależy.

Fabian ciągle proponował mi jakieś wyjścia, a Wioletta spoglądała na mnie ze złością w oczach; wcześniej nie wiedziałam, żeby ktokolwiek nie znosił tak drugiej osoby tylko z powodu zazdrości. Albo porażkę przyjmuje się z godnością, albo walczy dalej… tyle, że też z godnością, a nie tak, jak Wiola.

Z drugiej strony nie mogłam jej zrozumieć, bo nigdy wcześniej nie miałam chłopaka, ani nie kochałam się w nikim. Wiadomo, że mając przy sobie Filipa, Konrada i Olka znałam zamiary wszystkich ich kumpli, więc pewne osoby odrzucałam już na początku, a inne po prostu mi się nie podobały. Nie mogłam być z kimś na siłę, to nie polega na tym…

Październik powitał mnie niezbyt dobrymi ocenami z pierwszych testów z matematyki, matka znalazła mi korepetytorkę, do której miałam chodzić co piątek, od razu po szkole. Jedna godzina tygodniowo miała mi wystarczyć, podobno była to bardzo dobra nauczycielka. Ale miesiąc ów powitał mnie także popołudniem spędzonym z Fabianem. Spacerując chodnikiem i rozmawiając na przeróżne tematy minęliśmy słup ogłoszeniowy, na którym coś przyciągnęło moją uwagę. Zatrzymałam się więc przy nim i przeczytałam zawartość pewnego plakatu. Było to ogłoszenie grupy tańczącej hip-hop. Grupa nazywała się „Birds” i poszukiwała nowych, młodych i chętnych osób, lubiących taniec; oczywiście była wstępna selekcja i jeśli ktoś się nadawał, przyjmowano go i uczono nowych rzeczy, kroków, ruchów. Jeśli się nie nadawał – po prostu odrzucano go. Fabian rzucił mi pytające spojrzenie, ale zignorowałam to, po tym chłopak podążył za moim wzrokiem i dostrzegł plakat głoszący o „Birds”.

-          Lubisz tańczyć? – zadał pytanie, na które nie chciałam udzielać mu odpowiedzi.

-          Nie, po prostu moja kuzynka jest w tej grupie i…

-          Nie ściemniaj, po co ci to? Może nie wiesz, ale widać kiedy kłamiesz.

-          Lubię tańczyć, nie lubię się przyznawać. Nie za wiele umiem w tej dziedzinie, po prostu czasem chcę się wyżyć. Ale nie mów nikomu, dobra? Nie chciałabym się ośmieszać… - zarumieniłam się.

-          A moim zdaniem podświadomie marzysz o dołączeniu do jakiejś grupy i nauczeniu się nowych rzeczy. Inaczej nie czytałabyś tego plakatu, prawda? Zapisz sobie numer kontaktowy i zadzwoń. To twoja szansa, a myślę, że warto próbować spełniać swoje marzenia. Pokażesz mi kiedyś jak tańczysz?

-          Nie sądzę…

Fabian miał trochę racji. Marzyłam, żeby tańczyć bardziej profesjonalnie, jednak nie miałam nigdy okazji spróbować. Wiedziałam, że mój taniec to taka parodia osób z grup, które nieraz oglądałam w Internecie. A jednak brunet miał rację, warto było spróbować. Co mi szkodziło przekonać się, czy zostanę przyjęta? Mogłam się tylko ośmieszyć przed oceniającymi, które pewnie widziały już niejedno i nie będę taką najgorszą znowu wpadką. Z mieszanymi uczuciami wyjęłam telefon i zapisałam adres pod którym miały się odbywać „przesłuchania”, a Fabian popatrzył na mnie z uśmiechem. Wyszło na jego… Również się uśmiechnęłam.

Polubiłam spędzanie czasu z tym chłopakiem. Na pewno nie zwierzałam mu się ze wszystkiego, ale zaczęłam mu ufać. Akceptowałam jego dotyk, uśmiechy, komplementy, sama coraz częściej mówiłam mu coś miłego. Nie próbowałam jednak go podrywać, chociaż czasem wykonywałam gesty, które mogły zezłościć Wiolettę, robiłam to jednak zupełnie bezwiednie. Zastanawiałam się czy Cymers pomógłby mi, gdybym znalazła się w naprawdę ciężkiej sytuacji, ja myślałam o nim, że na pewno bym mu pomogła na tyle, na ile dałabym radę. Polubiłam tego chłopaka i jego podejście do życia, mimo że notorycznie nie wiązał sznurówek. Uśmiechnęłam się na tę myśl, bo to był jego znak rozpoznawczy. Czasem gdy patrzyłam się na buty ludzi i widziałam rozwiązane sznurówki, to odnosiłam wrażenie, że to Fabian.

Spojrzałam na bruneta po raz kolejny, chłopak w dalszym ciągu miał uśmiech na twarzy. Czasem denerwowałam się, że nie umie być poważny przez dłuższy czas, ale w gruncie rzeczy to było miłe, takie podejście do życia, bardzo pozytywne, dające energię. Powiedziałam mu, że chcę już wracać do domu, chociaż wcale tak nie było. Nie lubiłam mojej twierdzy ciszy, ale przecież musiałam tam przebywać, chociażby po to, żeby się uczyć. Wcale nie cieszyło mnie to, że miałam do zrobienia pracę domową, ale jako-tako się starałam. Przyszłość nie witała mnie kolorowymi barwami, po prostu więc musiałam zainteresować się sobą. Nie można całe życie balować, a potem mieć dostatnią przyszłość…

Fabian pokiwał głową i powiedział, że mnie odprowadzi, bo i tak musiałby niedługo jechać do domu, zająć się sobą, swoimi lekcjami. Droga upływała nam w milczeniu, zastanawiałam się kiedy wybiorę się do tej całej grupy „Birds”. Po cichu mobilizowałam się do stworzenia jak najlepszego układu kroków, próbując się skupić. Mimo że jeszcze nie wiedziałam jaka panuje tam atmosfera już czułam, że chcę się tam dostać. Spełnić swoje marzenie.

Gdy już doszliśmy do mojego domu odwróciłam się w stronę chłopaka, chcąc się pożegnać.

-          No, dziękuję za dzisiaj. To miłe z twojej strony, że namówiłeś mnie na tę grupę.

-          Musisz jeszcze pójść na casting. A pójdziesz, prawda?

-          Um… tak. Chyba.

-          To dobrze.

-          Cześć – pożegnałam się i chciałam odejść, ale zostałam przyparta do murku, ogradzającego mój dom, ręce Fabiana trzymały moje ręce.

Był coraz bliżej mnie, aż w końcu dzieliły nas tylko centymetry. Jego gorący oddech owinął moją szyję, a zielone oczy błyszczały. Nie wiedziałam co mam zrobić; mój oddech stał się zdecydowanie szybszy. Mogłam powiedzieć mu, żeby zostawił mnie w spokoju, ale… nie chciałam. Zadrżałam, czując, jak jego usta przybliżają się do moich, a potem muskają delikatnie moje wargi – już byłam pewna, że pragnę tego pocałunku bardziej, niż czegokolwiek. W końcu Fabian przycisnął swoje usta do moich i przeszliśmy do sedna pocałunku… Trwaliśmy tak przez chwilę, a po tym bardzo rozkojarzona odwróciłam się i po prostu odeszłam.

Pomyślałam, że w takim stanie nie trafię do drzwi. Spróbowałam się opanować, ale niewiele mi z tego wyszło. Gdy weszłam do pokoju od razu rzuciłam się na łóżko. Właściwie nie wiedziałam co mam myśleć; nie wiedziałam co czuję, a moje próby zrozumienia siebie spełzły na niczym. Podobało mi się i to bardzo, ale czy powinno się podobać? Nie czułam żadnych typowych objawów zakochania na widok Fabiana, żadnych motyli w brzuchu, ani drżenia serca. Gdy już powoli ochłonęłam, zrozumiałam, że moje rozkojarzenie powodowane było po prostu zbliżeniem fizycznym, a nie tym, że byłam zakochana. Nie wiedziałam czy rzeczywiście mam rację, bo coś zaczęło powstawać między mną a Fabianem.

-          Całowałaś się z nim – zapiszczała Lena, wbiegając do mojego pokoju. – Czarna, ty masz chłopaka! – podniosłam głowę bardzo zdziwiona. Moja siostra nigdy nie nazywała mnie „Czarną”.

-          Nie, nie mam chłopaka – warknęłam. – Odpieprz się, jak masz kablować rodzicom o całym moim życiu, to lepiej idź sobie.

-          To dlaczego się z nim całowałaś, skoro nie masz chłopaka – wytrzeszczyła oczy. Nie wiedziałam co mam jej odpowiedzieć i w związku z tym postanowiłam nie odpowiadać wcale.

-          Idź już.

-          Ale powiedz! – drążyła temat.

-          Nie, zajmij się swoim życiem! – krzyknęłam.

Mimo że siostra zdenerwowała mnie, podziałała jednocześnie jak kubeł zimnej wody na twarz. Wzięłam się za odrabianie lekcji, Lena pokiwała głową zniesmaczona moim ignorowaniem jej. Jej brązowe oczy błysnęły, a ja uparcie czytałam zadanie z języka polskiego, które po krótkiej chwili wahania zaczęłam rozwiązywać. Dzięki pani Elżbiecie zrozumiałam wiele ważnych czynników, wpływających na nasz język.

Dopiero następnego dnia w szkole miałam okazję porozmawiać z Fabianem i wykorzystałam ją należycie.

-          Ja uważam, że to co zrobiliśmy wczoraj to był błąd. Dla mnie to zwykła pomyłka, nic więcej; po prostu nie uważam, że możemy uważać się za parę czy coś w tym rodzaju, bo nie jestem w tobie zakochana, ani nie byłam. – delikatnie zadrżał mi głos, gdy to mówiłam. Może byłam w nim zakochana, a bałam się, że zranię swoim postępowaniem Aleksandra?

-          A wydawało mi się, że ci się podobało – uśmiechnął się. Zdziwiło mnie to. – Całowałaś się po raz pierwszy, prawda? – pokiwałam głową.

-          Ale cię lubię i dalej chcę móc z tobą gadać popołudniami – roześmiałam się.

-          To dobrze. Myślę, że wiesz, że ja cię również lubię… Chyba nawet bardziej niż lubię. – w myślach zaczęłam kląć. Wolałam nie wiedzieć.

Zdziwiło mnie tylko to, że nie przejęłam się tym tak, jak wyznaniem Olka. Może dlatego, że na Olku zależało mi bardziej… A przecież dla osób, na których nam zależy zawsze chcemy jak najlepiej, niezależnie od naszych kosztów.

Gdy usłyszałam te słowa od Fabiana nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć i zaczęłam zastanawiać się nad sobą. Nie umiałam kłamać, a nawet jeśli być może posiadałam taką umiejętność, to nie chciałam z niej korzystać. Mimo że dla wielu ludzi stanowiłam zagadkę i uważali mnie za pozbawioną zahamowań, bardzo bezpośrednią dziewczynę, to z pewnością taka nie byłam. Po prostu bałam się wpuścić byle kogo do mojego życia – musiałam przyznać, że na pewno był tego powód. Jaki? Zbyt wiele osób, na których obecność nie miałam wpływu raniło mnie. Nie chciałam się do tego przyznawać, ale z pewnością wielokrotnie słowa moich rodziców powodowały wewnętrzny ból. Z czasem nauczyłam się po prostu reagować na ich zdanie moim zdaniem, które raniło ich.

Czy taka gra jest dobra? Czy powinno się udawać, że nic nas nie obchodzi? Bo przecież ciągłe kłótnie doprowadziły nas do trwania w ciszy.

*

Rozdział, z którego nie jestem w pełni zadowolona, na pewno nie. Szczerze mówiąc, to nie jestem z niego w ogóle zadowolona. Pisałam go dość dawno, a nie miałam pomysłu jak napisać go od nowa po raz trzeci - bo był pisany dwa razy; mam jednak nadzieję, że Was nie zawiódł aż tak bardzo.

Jeśli ktoś chce zadać pytania bohaterom, to zapraszam na ASK. :)

Pozdrawiam serdecznie. :)