Rozdział czternasty

"Każdy dzień przynosi nam nowe sytuacje, z których trzeba czerpać najwięcej, jak tylko się da." 

-          Następna fizyka, wiesz? – mruknął Konrad, a ja przewróciłam oczami. – Nie chce mi się tam iść, ale jak ucieknę, to mama mi nogi z dupy powyrywa.

-          Mi też się nie chce iść. I też mi nogi wyrwą jak się stąd zwinę… – Założyłam ręce na piersi.

-          A mnie nie wyrwą – dopowiedział do naszej rozmowy Filip. – Może jednak uciekniemy, co? Mam dość fizycy, uwzięła się na mnie, a poza tym ma być jakaś kartkówka, tak mówią – westchnął.

-          No nie wiem, nie chcę po raz kolejny spieprzać i wkurzać mamy. Po naszych ostatnich wagarach czułem się jak idiota, mama niby nic nie powiedziała, ale wiem, że wolałaby, żebym chodził do szkoły. – Olek wtrącił się do dyskusji.

Staliśmy przy szatni, która znajdowała się w podziemiach szkoły. Do wyjścia było tak niedaleko, a ostatnią lekcją była znienawidzona przez całą naszą czwórkę fizyka. Jedna opuszczona godzina nie musiała wiele znaczyć na tle całego roku, ale to, że mieliśmy zamiar po raz kolejny opuścić zajęcia w ciągu jednego miesiąca, mogło trochę rozzłościć nauczycieli, którzy już po pierwszym takim wybryku zadzwonili do naszych opiekunów. W końcu rodzice już w wakacje ostrzegali mnie przed tym, że to liceum ma duże wymagania co do poziomu nauki uczniów i ich zachowania; stojąc tak pod szatnią zastanawiałam się, co ja właściwie tutaj robiłam.

Ostatecznie, po krótkiej wymianie zdań ustaliliśmy, że ja idę do domu, a chłopaki zostają – im zależało na tym, żeby raczej nie rozwścieczać rodziców, ja natomiast chciałam zrobić im jeszcze bardziej na złość. Co mogłam poradzić na to, że nie byłam taką, jaką chcieliby, żebym była? Najlepiej czułam się, gdy widziałam, że są na mnie jeszcze bardziej zdenerwowani.

Nie akceptują części mnie? Niech nie akceptują w ogóle! – pomyślałam i poszłam do domu, owijając się szczelniej w czarny płaszcz. Październik ukazywał typowo jesienną i deszczową aurę. Zdziwiło mnie jedynie to, że właśnie w taką pogodę moja okolica wydawała mi się najładniejsza, najbardziej odpowiednia. Zazwyczaj nie zwracałam na nią uwagi, dopiero gdy przychodziły pochmurne, szare i deszczowe dni – za którymi nie przepadałam – zaczynałam pojmować to, że bliskie mi miejsca mogą być naprawdę ładne. Muszą być tylko odpowiednio dopasowane do warunków atmosferycznych. Żałowałam, że te wszystkie kolorowe budynki ukazują swoje piękno dopiero w kontraście z pogodą.

Może tak jest również z ludźmi? Dostrzegamy ich zalety dopiero wtedy, gdy zobaczymy wady innych. Nie umielibyśmy przecież dostrzec tego, że ktoś jest wesoły i optymistyczny, gdyby nie to, że widzimy kogoś źle nastawionego do życia; nie zobaczylibyśmy piękna, gdybyśmy nie znali brzydoty. Dlatego właśnie kolor widzimy tylko wtedy, gdy wokół jest szaro i ponuro.

Ludzie lubią kontrasty, bo te udowadniają im, że nie są tacy źli. Gdy słyszymy w radiu o tym, że ktoś ukradł kilka milionów, kradzież batonika w wielkim centrum handlowym jest niczym. Można się wybielić, ale przecież inne wyraźne różnice mogą spowodować uwidocznienie rys w naszych charakterach. Cóż, moje wady wyglądały na zdecydowanie większe w stosunku do tego, jakie miała Lena.

Czy ona w ogóle miała jakieś wady? Dla rodziców chyba nie, a dla mnie? Do czasu, gdy ostatnio wstawiła się za mną, widziałam w niej tylko negatywne cechy. Była dla mnie niemiła i właściwie tylko próbowała sprawić, żeby wydawała się jeszcze jaśniejsza, jeszcze lepsza.

Lena, Lena, Lena, jak zawsze wszystko sprowadza się do niej, nawet w moich myślach – stwierdziłam gniewnie i przyspieszyłam kroku. W związku z tym w domu byłam już po chwili i odpinałam guziki płaszcza, który szybkim ruchem zawiesiłam na wieszaku, stojącym w holu naszego domu. Spadł na ziemię, ale nie kwapiłam się, żeby go podnieść; rozsznurowałam glany i odłożyłam je do szafki na buty, która była wypełniona szpilkami Doroty Wilkowskiej. Kolejny kontrast: delikatne, kobiece buty i brutalne, ciężkie buciory.

To chyba też były zwykłe pozory, bo czy moja mama była delikatna? I czy ja byłam brutalna? Nie wiedziałam, ale na pewno z zewnątrz nie wydawałam się miłą i łagodną osobą, którą chyba nie byłam także wewnątrz.

Zabawne – prychnęłam – nie znam sama siebie.

Cały dzień spędziłam w swoim pokoju, a to, że rodzice znów wrócili do domu wcześniej, nie zaniepokoiło mnie. Dopiero fakt, że usłyszałam tupot ich stóp, a zaraz za nimi ciche stukanie należące do Leny i jej głos sprawił, że poczułam się lekko zmieszana. Co miałam o niej sądzić? Broniła mnie dzień wcześniej, więc sądziłam, że nie zmieni zdania z dnia na dzień i nie będzie mnie traktować gorzej. Nie zdziwił mnie fakt, że do mojego pokoju kolejno bez pukania weszła mama, tata i siostra.

-          Poprzednio, gdy w ogóle nie poszłaś do szkoły, nie dostałaś żadnej kary, bo nadrobiłaś zaległości. Teraz się już chyba nie wywiniesz – stwierdziła moja rodzicielka, po czym zwróciła się bezpośrednio do Leny: - Nie interesuje mnie to, że to była ostatnia godzina, nie broń jej. Lekcje to lekcje. Przynosisz nam wstyd – powiedziała, a jej wzrok zatrzymał się na moich wargach. Oczekiwała, że coś jej odpowiem, że stanę się uległa.

-          Matka ma rację. Nie możesz dłużej tak postępować. Owszem, raz na jakiś czas mogą się przytrafiać takie incydenty, ale dzień po dniu? Dostajesz szlaban, Flawio – ciszę przerwał ojciec. – Do końca października przychodzisz do domu od razu po lekcjach i nie wychodzisz nigdzie ze znajomymi. Jedna opuszczona godzina kosztuje cię tak długie siedzenie w domu. Może to czegoś cię nauczy.

-          Nauczy, na pewno – powiedziałam tonem, który wręcz zmusił rodziców do zapytania:

-          Czego?

-          Że mam nienormalnych rodziców.

-          Czy ja na pewno dobrze słyszę?!

-          Tak, jesteście nienormalni. Dwutygodniowy szlaban za jedną opuszczoną godzinę? Nikt o zdrowym umyśle nie nakłada takiej kary za tak małe przewinienie.

Lena milczała.

-          A ty jesteś córką, która przynosi nam wstyd. Gdybyś była taka jak Lena… - wzrok ojca powędrował na moją siostrę – nie musielibyśmy przeprowadzać tej rozmowy. Ale jak wolisz. Pamiętaj, do końca października nie wychodzisz z domu nigdzie indziej, niż do szkoły.

-          Super. To wszystko, czy będziecie tak stać?

-          Nie odnoś się tak do nas – gniewnie rzuciła matka.

-          Bo co? Gówno mi zrobicie, do adopcji już nie oddacie, chociaż byłabym bez was szczęśliwsza, a wam byłoby lżej. Czemu trzymacie mnie w domu? Z przyzwyczajenia, czy byłoby wam wstyd mnie zostawić, bo „co powiedzieliby ludzie”? Chyba to drugie, nie umiecie się nie przejmować innymi. Jesteście żałośni, wyjdźcie stąd zanim naprawdę się zdenerwuję.

Wyszli. Lena została w moim pokoju, a choć włączyłam muzykę, nie potrafiłam jej jednak ignorować: cały czas patrzyłyśmy na siebie. Byłyśmy nieufne, jak gdybyśmy się dopiero poznały i zastanawiały się, co można powiedzieć, żeby nie zrazić do siebie nowego rozmówcy. Zawsze uważałam ją za ładną dziewczynę, ale dopiero w tamtym momencie zrozumiałam, że dla płci przeciwnej musiała być bardzo pociągająca – miała naprawdę niesamowite tęczówki w kolorze gorzkiej czekolady, które błyszcząc pod oprawą z gęstych, długich rzęs, spoglądały na człowieka i skrywały wszystkie myśli właścicielki; pełne usta czasem układały się w ładny uśmiech, a jej nos nie był przesadnie duży, nie był też zbyt mały, wręcz idealny. Długie, ciemne włosy komponowały się z karnacją, a wzrost nie pozostawiał nic do życzenia – powodował, że Lena miała naprawdę długie i ładne nogi.

Tak bardzo różniłyśmy się od siebie, zarówno pod względem charakteru, jak i wyglądu. Ja przecież byłam niższa, moje blond włosy sięgały mi trochę dalej niż do połowy pleców i miałam niebieskie oczy, które na pewno nie przyciągały i nie intrygowały tak, jak barwa, którą posiadała Lena. Byłam też bardziej blada. Mój uśmiech był zazwyczaj kpiący lub ironiczny, ale to za sprawą mojego charakteru.

A jednak podobałam się Fabianowi, tak mi się przynajmniej wydawało. Nie mogłam być tego pewna, ale wiele razy mówił mi, że ładnie wyglądam, że mam śliczne włosy czy też niesamowite oczy. Nie byłam więc brzydka, ale na pewno nie dorównywałam Lenie pod względem fizycznym – nie mogłam się nawet z nią porównywać. Przypomniałam sobie pewne spotkanie z Cymersem, podczas którego powiedziałam, że większość rzeczy wydaje się być piękna tylko z daleka, a z bliska wcale taka nie jest. Chłopak zgodził się ze mną, po czym dodał: „Ty z daleka przyciągasz jak magnes, ale z bliska jesteś jeszcze piękniejsza”.

Nie mogłam zaprzeczyć – lubiłam te jego komplementy. W pewnym sensie spowodowały, że go polubiłam. Poczułam się doceniona i zaakceptowana, a tego chyba potrzebowałam.

-          Hej, obudź się. Jestem po twojej stronie, bo dwa tygodnie szlabanu to zdecydowanie za dużo. Ale gorzej sobie robisz, skoro się tak buntujesz, wkurzasz ich jeszcze bardziej. – Lena usiadła na fotelu obrotowym i kiwała się w nim to w lewo, to w prawo.

-          Wiem, ale nie pomyślałaś, że właśnie o to mi chodzi? Żeby ich zirytować? Nie akceptują jednej ze swoich córek, to niech chociaż zszargają sobie przez nią nerwy.

-          Szkodzisz też sobie.

-          Nie sądzę – odpowiedziałam i miałam zamiar kontynuować, ale przerwał mi dźwięk smsa.

Fabian: Hej. Spotkamy się w sobotę? – Zastanowiłam się, w jaki sposób mam odpisać i już po chwili wysłałam mu wiadomość tekstową.

Ja: Nie, mam szlaban do końca października.

Fabian: Taki sam jak poprzednio? To zapraszam do mnie na film. – Niemal widziałam jak się uśmiecha. Uśmiechał się naprawdę często, a wtedy jego przyjazne rysy twarzy stawały się jeszcze przyjemniejsze.

Ja: Tym razem mam prawdziwy szlaban, rodzice mają mnie dosyć, a ja się im stawiam. Nic nowego – odpisałam po raz kolejny i zwróciłam się do Leny z lekkim uśmiechem:

-          Oni w końcu zrozumieją, że nie chodzi mi o zwyczajne robienie im na złość. Chodzi mi o to, żeby wreszcie ich małe rozumki pojęły, że ani ty, ani ja nie jesteśmy robotami, wiesz? I dlatego się buntuję. Nie jestem taka głupia, jak myślisz.

-          Nigdy nie sądziłam, że może ci chodzić o coś takiego. I masz rację, nie jesteś głupia. Oni są głupi. – Wyszła z pokoju, a ja odczytałam kolejną wiadomość od Cymersa.

Fabian: Nie stawiaj im się, skrócą Ci karę. Jak długo zamierzasz się buntować? To Ci chyba nie pomoże. Czasem lepiej jest się podporządkować.

Ja: Jesteś kolejną osobą, która nic nie rozumie i w dodatku nie chce rozumieć. Jeśli masz mi pisać takie bzdury, to proszę Cię, daruj sobie i się wypchaj.

Byłam zła. Piekielnie zła, właściwie to wściekła. Już nie tylko na rodziców, ale także na Fabiana. Lena była w stanie zrozumieć, że wcale nie chodzi o opuszczone godziny lekcyjne, ale także o efekt jaki chciałam uzyskać, a Cymers nie? Myślałam, że to z nim znajomość rozwijała się lepiej, a to właśnie osoba, którą uznawałam za kompletnie obcą okazała mi swoje wsparcie. Na kolejny sms od chłopaka w ogóle nie zareagowałam, nie miałam już ochoty mu odpisywać.

Fabian: Spokojnie, po prostu uważam, że kłótnie nie załatwią zbyt wiele. Lepiej po prostu pogadać.

Zdecydowanie chłopak powinien dać sobie spokój z tą wiadomością. Rozmowa z moimi rodzicami o tym, że nie jestem robotem, tylko ich nieidealną córką byłaby jak rzucanie grochem o ścianę.

W przypływie wściekłości chwyciłam w dłoń torbę z książkami spakowanymi na następny dzień do szkoły, wrzuciłam do niej piżamę, bieliznę, parę kosmetyków, ubrania, które miałam założyć następnego dnia i cicho wymknęłam się z domu. Po raz kolejny łamałam szlaban i po raz kolejny czułam się z tym naprawdę dobrze. Zastanawiałam się, co powie Aleksander, gdy zobaczy mnie u siebie w progu, ale stwierdziłam, że na pewno nie będzie na mnie zły, tym bardziej, że chciałam z nim rozmawiać do późnej nocy. Potrzebowałam wyjaśnić mu pewne kwestie i sama też chciałam poznać jego punkt widzenia na niektóre sprawy, dlatego ucieszyłam się, gdy zobaczyłam, że chłopak nie próbował mi wmawiać, że powinnam wracać do domu i szczerze porozmawiać z rodzicami, tylko wpuścił mnie do środka. I nawet jeśli nie był zadowolony i dumny z mojej spontanicznej decyzji dotyczącej krótkiej ucieczki, to nic na ten temat nie powiedział. 

*

Dzień dobry.
Przepraszam, za brak rozdziału w poprzednim tygodniu, ale nie chciałam dodawać - czasu by mi może i starczyło, ale miałam zaległości u Was i nie chciałam tak po prostu.

Jeśli ktoś z Was lubi od czasu do czasu przeczytać coś-co-przypomina-wiersza-ale-nie-wiem-czy-nim-jest, to zapraszam na Krzycząc szeptem, czyli trochę inną stronę mojej twórczości. 

Pozdrawiam serdecznie!

PS Pytania do bohaterów.