Rozdział ósmy

"Nie jest ważne to, jak daleko zajdziesz. Ważne jest to, z kim tam zajdziesz."

W długich, samotnych godzinach, które spędzałam w domu, bardzo często zastanawiałam się nad sobą. Po pewnym czasie jednak miałam dość całkiem bezproduktywnego siedzenia i zaczęłam pracować nad układem, który miałam zamiar zaprezentować przed „Birds”. Na początku zajęłam się wyborem rytmicznej piosenki, której znalezienie nie zajęło mi dużo czasu. Gorzej było z opracowaniem kroków, nad układem do kilkuminutowej piosenki pracowałam wiele dni. Potem wielokrotnie zdarzało mi się zapominać, co było po czym, ale w końcu po trzech tygodniach już tylko trenowałam – żeby się nie przewrócić i żeby każdy ruch był dopracowany.

Moja korepetytorka okazała się całkiem miłą – chociaż nieciekawą – osobą. Niemniej jednak nauczyła mnie wielu wzorów i moje oceny z matematyki podniosły się w dość szybkim tempie z jedynek do trójek. Pani Ida była rzeczywiście dobrą nauczycielką, która pomogła mi nadrobić zaległości.

Tuż przed pójściem do „Birds” na casting postanowiłam pokazać Olkowi cały mój układ. Po chwili jednak uznałam, że to nie najlepszy pomysł i po prostu zaciskając kurczowo palce na pasku czarnej torby wyszłam z domu, kierując się ku miejscu, w którym miał odbywać się casting. Zanim odebrałam swój numerek, który miałam przypisany z góry już po moim telefonie, weszłam do łazienki. Byłam ubrana w prostą, czarną bluzkę i zwykłe niebieskie rurki. W torbie spokojnie spoczywał strój, w którym miałam zamiar tańczyć i pen-drive z muzyką do układu. W toalecie stanęłam przed lustrem i zaczęłam splatać moje włosy w warkocz opuszczony na bok, żeby mniej przeszkadzały mi w tańcu; niedaleko mnie opierała się o ścianę bardzo zdenerwowana dziewczyna. Początkowo miałam ją zignorować, ale widząc to, jak bardzo trzęsą się jej ręce i jak próbuje powstrzymać swój płacz postanowiłam do niej podejść.

-          Hej, Czarna jestem.

-          Czarna? – zapytała.

-          No, to mój pseudonim – zaśmiałam się. – Mam na imię Flawia, ale nie znoszę tego imienia, dziwne jest… dlatego wszyscy mówią na mnie Czarna.

-          Aha. Anka jestem – wyciągnęła trzęsącą się rękę ku mnie, a ja ją uścisnęłam.

-          Widzę, że bardzo się stresujesz, niepotrzebnie. Jak cię przyjmą to dobrze, fajnie, a jeśli cię nie przyjmą, no to co? Będziesz miała jeszcze w życiu okazje, żeby tańczyć w grupie na pewno nie raz. A ja będę trzymać za ciebie kciuki, Anka.

-          Ty już przeszłaś, tak? Przyjęli cię, że mówisz tak spokojnie?

-          Nie, jeszcze nawet nie odebrałam numerka. Nigdzie wcześniej nie tańczyłam, po prostu lubię to robić, a jak mnie nie przyjmą, to trudno, nie będę się przejmować. Jeśli oni mnie nie zaakceptują, to zrobi to ktoś inny, na przykład moi przyjaciele.

-          Chyba masz rację – powiedziała farbowana rudowłosa. Miała małe, brązowe oczy i wąskie usta, nie była pięknością, ale nie była też brzydka. Po prostu przeciętna. – Podziwiam cię za to twoje opanowanie – dodała po chwili milczenia, a ja zaśmiałam się.

-          Chodź, idziemy wypełnić formularze i zatańczyć. Pokażmy im, co potrafimy! – powiedziałam wesoło, a potem wyszłam z łazienki.

Anka poszła za mną. Mimo że zachowywałam się na luzie i pokazywałam się od tej weselszej strony, powodując, że rudowłosa się rozluźniała; siedząc na krzesełku i patrząc jak kolejne osoby były wywoływane zaczynałam się stresować coraz bardziej. W końcu przyszedł czas na moją towarzyszkę. Dowiedziałam się już, że kochała słuchać muzyki i była strasznie nieśmiała, poza tym miała tylko jedną przyjaciółkę, Dagmarę. Nikt nie wiedział o tym, że kocha tańczyć, ale ona sama robiła to codziennie. Nikt – oprócz rodziców, z którymi dziewczyna miała bardzo dobry kontakt. Oni ją wspierali i byli jej oparciem. Przeciwieństwo moich – pomyślałam i westchnęłam.

Po kilku minutach, gdy zobaczyłam ją ze łzami w oczach miałam zabrać się za pocieszanie, ale okazało się, że to łzy szczęścia i po chwili już uśmiechałam się do niej i jej gratulowałam. Przede mną oceniający zrobili sobie krótką przerwę, chcieli odpocząć. Anka starała się mnie odprężyć, mówiąc, że skoro ją przyjęli, to mnie na pewno też przyjmą. Stres jednak sięgał mnie swoimi łapami i ściskał coraz mocniej, a serce podeszło mi do gardła, gdy usłyszałam swój numer.

Bardzo zdziwiłam się, gdy zobaczyłam kto ma mnie oceniać. Może gdybym uważniej słuchała rudowłosej, wtedy dowiedziałabym się, że jury jest grupka nastolatków, prawdopodobnie cała grupa „Birds”. Byli naprawdę weseli, szybko zorientowałam się, że są zgrani, a taniec sprawia im przyjemność. Gdy włączyli muzykę przez chwilę przeraziłam się, że nie pamiętam ani jednego kroku, ale w końcu pomyślałam „Raz kozie śmierć” i wyobraziłam sobie, że ich tam nie ma. Zatańczyłam do rytmu, ale raz potknęłam się.

Głos jako pierwszy zabrał pewien uśmiechnięty blondyn z aparatem na zębach.

-          Powiedz mi, Flawia – nieznacznie się skrzywiłam – czym było spowodowane twoje potknięcie? Czyżbyś się stresowała?

-          No, trochę – odparłam.

-          Okej, ja jeszcze pamiętam, jak to było, gdy byłem po raz pierwszy w tej sali, też się stresowałem.

-          Matko kochana, Łukasz, konkrety! Kto  jest na tak? – zapytała pewna czarnowłosa dziewczyna. Niestety większość osób była na nie, ale czarnowłosa uśmiechnęła się do mnie. – Trudno, po prostu musisz więcej poćwiczyć, może następnym razem.

-          Okej, dzięki, warto było tu przyjechać, żeby się przekonać. Miłego dnia – uśmiechnęłam się i pomachałam im.

Mimo że zachowałam uśmiech na twarzy zrobiło mi się przykro.

Właściwie po co ja tam przychodziłam?! Przecież wiedziałam, że mi się nie uda – pomyślałam. Po przebraniu się w normalne ciuchy w łazience dopadła mnie Anka z pytaniem, czy mi się udało. Spojrzałam na nią z uśmiechem, była tak podekscytowana własnym przejściem, że nie dopuszczała do siebie myśli o tym, że mogło mi się nie udać. Zastanowiło mnie to, że przecież wcześniej było jej ciężko wydusić z siebie jakiekolwiek słowo, a teraz wpadła w słowotok i nie mogła przestać mówić. Nie zdążyłam jej odpowiedzieć, że nie udało mi się przejść, a ona już uznała, że razem będziemy chodzić na treningi grupy. Nie przerywałam jej, tylko z uśmiechem patrzyłam na jej radość; miło było obserwować to, jak nagła wesołość przemieniła ją w sposób niespodziewany; sama wcześniej nie przypuszczałabym, że ta cicha i zestresowana Anka może trajkotać tak szybko bez przerwy.

-          Anka, Anka… - przerwałam jej w końcu, szczerze się uśmiechając. – Podzielam twój entuzjazm i cieszę się, że udało ci się przejść, ale mnie nie przyjęli. Niemniej jednak bardzo się cieszę, że ty dałaś radę i że sprawiło ci to taką radość – zaśmiałam się.

-          E, jak ty nie przeszłaś, to… bez sensu – od razu posmutniała.

-          Daj spokój, na pewno znajdziesz tam jakichś przyjaciół. Teraz już lecę, bo jestem umówiona z przyjaciółmi – podałam jej swoją komórkę, a dziewczyna wpisała mi swój numer. – Powodzenia – powiedziałam, odchodząc.

Nagle zapragnęłam zadzwonić do Fabiana, chociaż przecież nie byłam w nim zakochana, po prostu chłopak spowodował, że polubiłam go trochę bardziej.

Coraz bardziej podobało mi się to, że był dla mnie taki miły i mnie akceptował. Uśmiechałam się do niego coraz częściej, mimo że na początku naszej znajomości nie zapowiadało się na to, że będziemy chociażby przyjaciółmi. Myślałam o nim coraz częściej od pamiętnego pocałunku, nawet jeśli wtedy uznałam go za błąd. Nie wiedziałam co spowodowało to, że wzrosło moje zaufanie do niego. W pewnym sensie czułam się jednocześnie trochę winna wobec Olka; z drugiej strony nie mogłam cały czas żyć jego słowami, on z pewnością też tego nie chciał i już trochę się pogodził z tym, że się w nim nie kochałam.

Po kilku minutach siedzenia przed „Chomikiem” uznaliśmy, że jest za zimno i poszliśmy do domu Aleksandra. Po powitaniu chórkiem pani Piskały poszliśmy do pokoju jej syna, a za nami wbiegł Misiek, pies bruneta. Zaczęłam głaskać go po łebku, jednocześnie rozmawiając z chłopakami. W pewnym momencie odezwał się Konrad:

-          Radzę ci uważać na tego całego Cymersa. On nie jest do końca w porządku – spojrzałam na niego zdziwiona. Co on ma na myśli?, zastanawiałam się.

-          Dlaczego? Jest miły, uprzejmy, lubi mnie, ja jego zresztą też – odparłam, patrząc kolejno na chłopaków. Wszystkim trzem zrzedły miny. Nie wiedziałam o co im chodziło, w każdym razie atmosfera stała się zdecydowanie mniej przyjemna.

-          Dlatego, że on po prostu jest… - zaczął Filip, ale nie skończył.

-          No, po prostu jest podrywaczem – uciął szybko Konrad. Olek się nie odzywał.

-          Podrywaczem?! – wykrzyknęłam zdziwiona. – O, hej, mnie to nie grozi.

-          No, podobno się z nim całowałaś – rzucił Szpulka – więc nie wiemy, czy rzeczywiście ci to nie grozi.

-          Całowałam się z nim? Nie, raczej to on całował mnie; ploty pewnie rozpuściła moja cudowna siostrzyczka.

-          W każdym razie uważaj na niego. Nie chcielibyśmy, żeby złamał ci serce, musielibyśmy mu kulturalnie obić twarz – uśmiechnął się Fifi.

-          Okej, będę uważać. Słodcy jesteście, serio – przytuliłam każdego z nich.

Dziwnie się czułam, mówiąc, że będę uważać, skoro dobrze wiedziałam, że nie będę. Chciałam po raz pierwszy rzucić się w wir życia. Poznać dalsze uczucia – do tej pory znałam tylko nienawiść i przyjaźń. Zakochanie, właśnie zakochania nie znałam. Chciałam spróbować, nawet jeśli miało to skończyć się złamanym sercem.

Można to nazwać „smakowaniem życia” lub czymś w tym rodzaju, ale tamtej soboty po prostu miałam dość monotonii. Postanowiłam się poddać wszystkim emocjom, przestać kontrolować swoje serce. Próbować, próbować i jeszcze raz próbować.

Nawet jeśli miałam później powiedzieć „to było żałosne”. 

*

Przepraszam za długość tego rozdziału, zdaję sobie sprawę, że jest cholernie krótki. W oryginale był krótszy, ale po wprowadzeniu odpowiednich korekt... No właśnie, jakoś tak nagle skrócił się. 

Następne rozdziały są dłuższe, przyrzekam! :))

Poza tym chciałam Wam powiedzieć, że teraz wyjeżdżam na kolonie, nie będzie mnie dwa tygodnie, więc w następne weekendy rozdziały się nie pojawią. 

I UWAGA! NA BLOGSPOCIE GRASUJE ZŁODZIEJKA OPOWIADAŃ! RADZĘ UWAŻAĆ NA SWOJE, A TO ODNOŚNIK DO E-BOOKA, KTÓRY DZIEWCZYNA UKRADŁA NASZEJ BLOGOWEJ ZNAJOMEJ - AIVALAR! PILNUJCIE SWOJEGO DOROBKU BLOGOWEGO! 

Pozdrawiam i idę się dopakować - MORZE CZEKA! <3