Rozdział dwudziesty

 "Krzyczą tylko przegrani i słabi. Wygrani umieją tryumfować w ciszy"

Fabian uśmiechał się.

Nie tylko w tamtym momencie, ale w ogóle – uśmiechał się nadzwyczaj często. Zdążyłam się zakochać w tym jego grymasie. Był piękny – przyciągał wzrok, rozjaśniał mu twarz, pokazywał, że nawet jeśli pogoda jest brzydka, a świat zły, to można kochać życie, uśmiechając się w ten sposób.

Ale nie uśmiechały się tylko jego usta. To wszystko było w jego postawie, w jego oczach, w jego gestach. Nawet jeśli twarz pozostawała poważna, to wszystko mówiło, że czerpie radość z życia. I swoje nastawienie przekazywał dalej – na każdym spotkaniu z nim czułam się pełna energii i życia, ale potem… to się kończyło. I czułam się wypompowana, jakby ktoś spuścił ze mnie powietrze. Wcześniej nie widziałam tego, jak cudowny jest jego optymizm, denerwował mnie nim. Ale przyszedł moment, w którym cieszyłam się jak dziecko widząc go – w końcu to on dawał mi siłę, żebym była miła dla rodziców i się z nimi nie kłóciła.

Tak było i tym razem, uśmiechałam się i nie mogłam przestać, emanując radością. Staliśmy na korytarzu szkolnym, on z tymi wiecznie rozwiązanymi sznurówkami stał naprzeciwko mnie, opartej o ścianę.

-          Zawiąż te sznurówki – powiedziałam, dając mu prztyczka w nos.

-          Nie – odparł, stając jeszcze bliżej mnie.

-          No zawiąż…

-          Nie.

-          ZAWIĄŻ TE CHOLERNE SZNURÓWKI! – krzyknęłam, po czym dodałam słodko i cicho: - Proszę…

-          Nie… – Jego usta znalazły się w zaskakująco szybkim tempie blisko moich.

Nauczyciel spojrzał zgorszony w naszą stronę, a Olek odwrócił wzrok, podczas gdy Filip i Konrad patrzyli na nas z zainteresowaniem.

Nawet głupi domyśliłby się, że z Aleksandrem było coś na rzeczy. Oni muszą wiedzieć – zadecydowałam i przeprosiłam Fabiana, podchodząc do nich. Spojrzałam na każdego z osobna i zadałam proste pytanie, na które żaden z nich nie chciał mi udzielić odpowiedzi. Prosiłam o niewiele – chciałam się dowiedzieć tylko, o co im chodzi.

Aleksander nie odzywał się do mnie jako pierwszy już od kilku dni, a na moje próby kontaktu odpowiadał zdawkowo i nerwowo. Irytowało mnie to. Rozumiałam doskonale to, że prawdopodobnie był zły, że wybrałam Cymersa, a nie jego, ale czy miał prawo się o to na mnie złościć? Jeśli nie mogłabym uczynić siebie szczęśliwej, czyniąc szczęśliwym jego, to czy to miałoby sens?

Po raz kolejny postanowiłam z nim o tym porozmawiać. Miałam już dość tego, że wiecznie krytykowano mnie za to, że ktoś rozpuścił plotkę o Fabianie. Nawet jeśli to była prawda, to ciągłe ostrzeżenia chłopaków dołowały mnie i bynajmniej nie pomagały. Chciałam ich wsparcia, a nie tego, żeby wciąż powtarzano mi, że to, co robię nie ma szans i skończy się porażką.

Zastanawiałam się nad tym wszystkim siedząc w pokoju Leny. Malowałam jej paznokcie jej ulubionym kolorem i zaczęłam opowiadać o tym, co siedziało w mojej głowie. Lakier rozprowadziłam dokładnie i czekałyśmy aż wyschnie, żeby nałożyć drugą warstwę.

-          …i oni nie akceptują mojego… - zawahałam się, czy mogę nazwać to, co było między mną a Fabianem związkiem - …mojej relacji z Fabianem. Denerwuje mnie to, chcę ich wsparcia! A co, jeśli oni mają trochę racji? – zapytałam, nerwowo bawiąc się bladoróżowym lakierem. – Jeśli on faktycznie chce się mną zabawić?

-          Nie wydaje mi się. – Uśmiechnęła się moja siostra.

Włosy związała w koka, na sobie miała różową koszulę i zwykłe dżinsy; jak zwykle wyglądała zjawiskowo. Coś jest z nią nie tak, nie da się ciągle wyglądać tak dobrze – pomyślałam.

-          Nie, to raczej nie mogłoby tak być – dodała po chwili zastanowienia. – Jest zbyt miły. I patrzy na ciebie tak… inaczej.

-          Inaczej?

-          Uhm – mruknęła potwierdzająco. – Musisz powiedzieć chłopakom, że cię to boli. Co możesz więcej zrobić? Chyba nic. Nakładaj tę drugą warstwę!

-          A co, jeśli to nie zadziała?

-          Co, druga warstwa...? A, przepraszam. Wtedy przestań się do nich odzywać, szybko zaczną rozumieć.

*

Gdy zadzwonił mój telefon, byłam bardzo zaskoczona, bo na wyświetlaczu zobaczyłam zdjęcie Aleksandra. Szybko przesunęłam palcem po ekranie i odebrałam.

-          Hej… Czarna?

-          Tak, o co chodzi?

-          Ech… Misiek zaginął. Pojedziesz ze mną do schroniska?

-    Jasne, jasne. Już się ubieram i do ciebie biegnę. Zaraz będę! – krzyknęłam w słuchawkę. Wiedziałam, że Olek ma fioła na punkcie swoich psów i zwierząt w ogóle, dlatego szybko się ubrałam, w rękę wzięłam papierosa, odpaliłam go i wyszłam z domu.

Kilka minut później razem z moim przyjacielem oraz jego mamą siedziałam już w samochodzie i próbowałam rozweselić chłopaka. Widziałam jak marne są tego skutki; był zbyt bardzo przejęty tym, że już kilka dni nie mógł znaleźć swojego psa, który gdzieś wybiegł i nie wrócił do domu.

Kilkunastominutowa droga zdawała się trwać całe wieki. Uśmiechałam się co i rusz do Olka, ale on jakby tego nie dostrzegał. Wyczuwałam ten mur pomiędzy nami. Był coraz grubszy i wyższy, prawie nie do pokonania. Czułam się winna, bo przecież to przeze mnie został wybudowany. Mogłam nie zajmować się Fabianem…

Z drugiej strony nie umiałam z niego zrezygnować.

-      Jesteśmy. Chodź ze mną, proszę cię.

-     Przecież po to tu przyjechałam – odpowiedziałam chłopakowi, który przerwał moje rozmyślania.

Pani Zosia poszła razem z nami. Na samym początku odszukaliśmy kierownika schroniska i wyłuszczyliśmy mu nasz problem. Zaprowadził nas do boksów, w których były zwierzęta znalezione w ciągu ostatniego tygodnia. Było ich zadziwiająco wiele. W ogóle było ich mnóstwo; nagle zapragnęłam zaadoptować choć jednego z nich. Wiedziałam jednak, że rodzice się nie zgodzą.

Rozglądaliśmy się w milczeniu, czułam, że atmosfera gęstnieje, bo nikt z nas nie widział Miśka.

Zajrzałam do jednego z boksów, w którym siedział pies o długiej sierści. Była ona skudlona, ale w zwierzaku rozpoznałam pupila Olka. Nie pamiętałam, żebym wcześniej tak krzyczała z radości.

Aleksander podbiegł do mnie i zobaczywszy, że rzeczywiście znalazłam jego psa, w euforii przytulił mnie i pocałował. Czułam, że usta palą mnie i bolą od tego, w jaki sposób napierał na nie chłopak; odsunęłam się od niego, delikatnie wyswobadzając z jego uścisku.

-          Olek, ja…

-          Przepraszam, przepraszam. Przecież wiem. Głupi jestem. Zapomnij o tym, dobrze? Zapomnij. Po prostu weźmy Miśka i jedźmy do domu.

-          Ale… pogadajmy o tym później, proszę. Musimy sobie coś wyjaśnić…

-          Nic. Nie. Musimy. Sobie. Wyjaśniać. Wszystko rozumiem – warknął.

-       Jestem twoją przyjaciółką, zazwyczaj ulegam i siedzę cicho, bo nie chcę się kłócić – zmrużyłam oczy – ale tym razem po prostu nie pozwolę ci być obrażonym, bo tak. Uraziłam twoje ego? Och, przepraszam. Nie, Aleksandrze, nie będzie tak, jak ty dyktujesz. Rozumiem to, że pewnie cię zraniłam, bo nie odwzajemniam twoich uczuć, ale ty też musisz rozumieć pewne rzeczy. Na przykład to, że Fabian i ja jesteśmy… no, powiedzmy, że razem… nie dlatego, żeby zrobić ci na złość. W życiu nie chciałam zrobić ci na złość swoimi uczuciami. Gdybym mogła dyktować sobie jak mam się czuć, to oczywiste jest to, że kazałabym sobie nawet nie patrzeć na Fabiana, tylko od razu paść ci w ramiona i cię kochać. Problem w tym, że o własnych uczuciach się nie decyduje, ty coś o tym chyba wiesz? Więc mnie zrozum, bo póki co niewiele do ciebie dociera. – Zrobiłam krótką przerwę i zaczęłam mówić, tym razem znacznie łagodniej. – Olek, to po prostu nie jest to. Nie wiem jak potoczą się moje losy, może kiedyś zrozumiem, że nikt się nie liczy, tylko ty, ale póki co… to nie jest to. Przepraszam, kajam się, ale ja naprawdę nie decyduję o tym, co czuję.

-          Masz rację. Teraz już rozumiem.

Aleksander prawdopodobnie dodałby coś jeszcze, gdyby nie to, że jego mama pojawiła się tuż obok nas i zaklaskała w dłonie z radości, że znaleźliśmy psa. Właściwie - byłam już prawie pewna, że chłopaki wiedzą o tym, że Olek żywi do mnie jakieś głębsze uczucie. Dziwiłam się, że się w to nie wtrącają. W końcu lubili się o mnie martwić i upominać; okres pomiędzy Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem był przepełniony ich wspominkami o Cymersie.

-          Cieszymy się, że z nim chodzisz i jesteś zadowolona, ale bądź czujna…

-          Nie cieszycie się, dobrze o tym wiem – odpowiedziałam, gdy kolejny raz Konrad wspomniał o Fabianie w mojej obecności w ten sposób. – Błagam, po prostu nie gadajcie o nim w ten sposób. Mogę sobie przykleić na lustro karteczkę z napisem „Sprawdzać go”, czy coś, ale nie mówcie tak. Mam tego dość. Nie chcę już o tym słuchać. Wolałabym usłyszeć, kiedy wreszcie na nasze spotkanie zabierzesz swoją Krysię. Chciałabym ją poznać. I dowiedzieć się, czy nie jest czasem podrywaczką i cię nie zrani.

-    Kryśka taka nie jest! – Uśmiechnęłam się i uderzyłam w czoło. – Ach, to była aluzja – zreflektował się przyjaciel.

-        Czy może mi ktoś wyjaśnić, czemu my się jeszcze przyjaźnimy z Konradem? – zapytał Filip, zaciągając się papierosem. Pokój Olka to było chyba jedyne pomieszczenie, w którym zdarzało mu się palić.

-          Bo jestem tak głupi, że aż śmieszny. – Uśmiechnął się z dumą Szpula.

-          To twoja niezaprzeczalna zaleta – orzekł Olek. Wziął ode mnie z paczki czerwonego Marlboro i zapalił.

-          Tej, przecież nie palisz… - Szczerze zdziwił się Filip.

-          Czasem mam ochotę – odparł, potem spojrzał na mnie.

Jakoś dziwnie to zabrzmiało i chyba nie tylko ja zwróciłam na to uwagę – nagła cisza spotęgowała moje wrażenie, że chłopcy muszą wiedzieć o wszystkim. Filip podszedł do okna, po czym zaczął przez nie patrzeć, kończąc swojego papierosa.

-          Muszę wracać do domu. Umówiłam się z Leną na film.

-          Lena zaczeka – marudził Olek. – No weź, zostań jeszcze.

-    Uhm, ale książki nie zaczekają. Teraz korepetycji udziela mi siostra, a musimy jeszcze powtórzyć matematykę i fizykę, więc czas się przyda. Uwielbiam was chłopaki, ale póki co muszę spadać. Do zobaczenia, na razie – mówiąc to byłam już przy schodach.

Zbiegłam szybko na dół, ubrałam się i popędziłam do domu. Mówiłam prawdę – miałam zamiar pouczyć się z Leną i obejrzeć z nią film, ale nie do końca o to chodziło. Rodzice wracali wcześniej z pracy, a ja chciałam być w domu jak wrócą, bo wiedziałam, że wciąż mają do mnie pretensje o to, że się nie uczę. Chcieli, żebym siedziała w domu i się uczyła, a ja… no cóż, nie umiałam tak.

Weszłam do domu i odwiesiłam płaszcz na wieszak. Zdjęłam glany i popchnęłam je w kąt, żeby wyschły. Zaraz po tym wstąpiłam do kuchni, z której zabrałam gorzką czekoladę i od razu powędrowałam do pokoju Leny. Siedziała obok mamy i rozmawiała z nią, zawzięcie jej coś tłumacząc.

-          Znowu śmierdzisz papierosami – warknęła moja rodzicielka.

-          Cześć, mamo.

-          I nie chodzisz na korepetycje. Myślisz, że zdasz, jeśli nie będziesz się uczyć?!

-          Przecież ci tłumaczę, mamo… Ja uczę Flawię. Dobrze nam idzie.

-          Mogłabyś łaskawie, droga Flawio, wykorzystać czas jakoś produktywnie, siedząc w domu z książkami, a nie włócząc się z tymi… chłopakami? – Matka zignorowała moją siostrę.

-          Pozwolisz mi zaadoptować psa? – zapytałam spokojnie.

-          Czy ty się dobrze czujesz, dziecko?! Ucz się, a nie myśl o psie! Zgłupiałaś chyba! Nie będę spełniać twoich zachcianek!

-          A jak będę miała średnią powyżej czterech i pół?

-          Nie ma nawet mowy! – krzyknęła, trzaskając drzwiami.

Rzuciłam czekoladą w Lenę, która patrzyła  na mnie szeroko otwartymi oczami. Wciąż nie przestawałam się jej dziwić. Roześmiałam się, mimo że wcale nie było mi do śmiechu.

Popołudnie spędziłam w towarzystwie mojej siostry, która tłumaczyła mi zawzięcie jakieś prawa fizyki. Później oglądałyśmy film.

Niespodziewanie w najśmieszniejszym momencie komedii do pokoju Leny wpadła matka. Pod pachą trzymała mojego laptopa i kipiała wręcz wściekłością. Wiedziałam, że nie chodziło już tylko o mnie, zdenerwowało ją co innego, a ja miałam być tylko kozłem ofiarnym.

-          Wiem co cię zmotywuje! – Tryumfowała. – Daj mi telefon. I do nauki, żadnych filmów! Lena, masz jej pilnować. Nie będzie oglądać telewizji, ma się uczyć. Dobrze wie, że grozi jej jedynka z chemii na półrocze - powiedziała zadziwiająco spokojnie. – Pilnuj jej, kochanie, dobrze? – poprosiła.

-       Sama się będę pilnować – odpowiedziałam i rzuciłam jej swój telefon, wcześniej go wyłączając i przypominając sobie w myślach PIN.

Miałam zamiar powiedzieć jeszcze coś złego, ale zabrałam tylko podręcznik od fizyki i udałam się na górę, wzruszając ramionami. Przypomniałam sobie tylko słowa Fabiana: „Lena jest szczęściarą, że ma taką siostrę, a twoi rodzice chyba są głupi, skoro cię nie doceniają” i uśmiechnęłam się do siebie. Ktoś musiał być mądrzejszy i tym razem postanowiłam to być ja.

*

Dzień dobry! :)

Już po świętach i nawet po Nowym Roku ;o Dziwne. Jak to wszystko szybko zleciało...
Przepraszam Was za to, że pomiędzy rozdziałami są tak długie przerwy. Mam nadzieję, że nikogo z Was to nie uraża...
Ask bohaterów KLIK
ask mój KLIK 

Pozdrawiam! xx